Potwierdzeniem tego jest nadanie przepisom dotyczącym funkcjonowania srebrnych trąb rangi „wiecznego prawa” (hebr. lĕḥuqqat ‘ôlām): „Trąbić mają kapłani, potomkowie Aarona. Będzie to wiecznym prawem dla was i wszystkich następnych pokoleń” (Lb 10,8). Skoro ta ustawa została nazwana „wiecznym prawem” warto zwrócić uwagę, że w tekście Księgi Liczb znajduje się ważne dopowiedzenie odnośnie używania srebrnych trąb po wejściu Izraelitów do Kanaanu: „Gdy będziecie w waszym kraju wyruszać na wojnę przeciwko nieprzyjacielowi, który was uciska, zatrąbicie mocno na alarm. Przypomnicie się PANU, waszemu Bogu i zostaniecie wyzwoleni od waszych wrogów. Również podczas waszych dni radosnych, podczas świąt i nowiu księżyca będziecie dąć w trąby przy składaniu ofiar całopalnych i wspólnotowych. Tak przypomnicie o sobie waszemu Bogu. Ja jestem PANEM, waszym Bogiem” (Lb 10,9-10). Przytoczony fragment mówi o dwóch funkcjach srebrnych trąb. Jedna przypominała Izraelitom o oddawaniu czci Bogu, wzywając ich do uczestnictwa w liturgicznych obrzędach, natomiast druga zawiadamiała o grożącym niebezpieczeństwie, które wymagało natychmiastowej interwencji. Tradycja żydowska w trąbieniu ostrzegającym przed nadejściem różnorakich nieszczęść dostrzegała nawoływanie do zmiany złego postepowania, do porzucenia grzechu, który prowadzi do życiowej tragedii. Izrael przygotowywał się do marszu przez pustynię, a mimo to pojawił się bunt i tęsknota za wygodnym życiem w niewoli. Księga Liczb odpowiada na pytanie, jak iść z Bogiem, który jest nieustannie gotowy pomagać swojemu ludowi, ale jednocześnie wychowuje go do odpowiedzialnego życia w wolności. Pustynia to symboliczne miejsce duchowego zmagania się człowieka, które wymaga podjęcia decyzji, kogo będę słuchał: własnych słów, próbując samemu zmierzyć się z wieloma trudnymi, a czasem tragicznymi sytuacjami, czy ograniczę swoją mową, pozwalając mówić Bogu, który pragnie nawiązać ze mną relację, by maszerować ze mną codziennie w stronę wieczności.

Posłuchaj wykładu: