Rozpoczęła się zatem pierwsza część podróży narodu wybranego, który wyruszył spod góry Synaj: „Wyruszyli więc od góry PANA i maszerowali trzy dni. Arka Przymierza PANA szła przed nimi przez te trzy dni, aby im wskazać miejsce postoju. Kiedy wyruszali z obozu, podczas dnia był nad nimi obłok PANA” (Lb 10,33-34). Przywołany fragment informuje nas, że Arka Przymierza zmieniła swoją pozycję, przechodząc ze środka maszerujących plemion na początek całej procesji. To wyraźne przesunięcie na czoło wędrujących symbolu Bożej obecności wskazuje wyraźnie, że ludzkie środki są zawsze niewystarczające, aby wejść do ziemi obiecanej przez Boga. W omawianym tekście zostało podkreślone pierwszoplanowe działanie Boga. Niesiona na czele wszystkich zastępów Arka Przymierza stała się znakiem zapewniającym izraelską społeczność o tym, że Bóg poprowadzi swój lud także w dniach, które dopiero nadejdą. Fragment opowiadający o wymarszu Izraelitów spod Synaju zamykają wersety, które przyjmują kształt modlitwy, religijnej liryki: „Gdy arka ruszała w drogę Mojżesz mówił: Powstań, o PANIE, i niech się rozproszą Twoi nieprzyjaciele, a ci, którzy Cię nienawidzą, niech uciekną przed Tobą! A gdy się zatrzymała mówił: Wróć, o PANIE, do licznych zastępów Izraela” (Lb 10,35-36). Słowa: „Powstań, o Panie, i niech się rozproszą Twoi nieprzyjaciele, a ci, którzy Cię nienawidzą, niech uciekną przed Tobą!” odmawia się w synagogach podczas czynności wyciągania zwojów Tory z szafy ołtarzowej („święta skrzynia”). Rabini nauczają, że Mojżesz w tych dwóch wersetach (Lb 10,35-36) zawarł cel życiowej drogi Izraela. Uważają, że Mojżesz każdą podróż rozpoczynał wołaniem do Boga, by chronił izraelską społeczność przed ludźmi sprzeciwiającymi się Bożej woli. Ten wielki przywódca narodu wybranego, którego jedynym pragnieniem było wypełnianie woli Boga przewyższał swoich rodaków, którzy nie będąc tak ulegli jak on wobec Bożych planów, byli ciągle niewystarczająco przygotowani, by wejść do Ziemi Obiecanej. Faktycznie, druga część opowiadania ukazującego pierwszy etap wędrówki Izraela od góry Synaj do pustyni Paran (Lb 10,11-12,16), opowiada o braku posłuszeństwa i zaufania Bogu na pustyni, co ujawniło się z całą wyrazistością w problemach dotyczących jedzenia, którego domagali się Izraelici (Lb 11,4-13; 18-20; 31-34), podważając jednocześnie w tych kryzysowych sytuacjach kompetencje Mojżesza jako przewodnika ludu w drodze do Kanaanu (Lb 11, 16-17; 24-30; 12,1-15).