Tak doszliśmy do dzisiejszego tematu. Mianowicie chcemy teraz porozmawiać o tzw. Soborze Jerozolimskim, który jest przedstawiony w piętnastym rozdziale Dziejów Apostolskich.

Tak właśnie to spotkanie apostołów w Jerozolimie zostało nazwane: Soborem Jerozolimskim. Zanim jednak do niego doszło, św. Łukasz przedstawia główny powód, dla którego apostołowie się spotkali. Przytoczmy tu pierwsze wersety piętnastego rozdziału Dz: Niektórzy przybysze z Judei nauczali braci: «Jeżeli się nie poddacie obrzezaniu według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni». Kiedy doszło do niemałych sporów i zatargów między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich uda się w sprawie tego sporu do Jerozolimy, do Apostołów i starszych. Wysłani przez Kościół szli przez Fenicję i Samarię, sprawiając wielką radość braciom opowiadaniem o nawróceniu pogan.  Lecz niektórzy nawróceni ze stronnictwa faryzeuszów oświadczyli: «Trzeba ich obrzezać i zobowiązać do przestrzegania Prawa Mojżeszowego». Zebrali się więc Apostołowie i starsi, aby rozpatrzyć tę sprawę. A więc Łukasz pisze, że Paweł i Barnaba po pierwszej podróży misyjnej wrócili do Antiochii i zastali tam trudną sytuację. Wspólnota antiocheńska składała się z wiernych zarówno pochodzenia żydowskiego jak i pogańskiego. Pewna grupa chrześcijan pochodzenia żydowskiego zaczęła żądać od braci pochodzących z pogaństwa, aby poddali się obrzezaniu, to znaczy przestrzegali w pełni żydowskiego prawa. Więcej, twierdzili, że jest to konieczne do zbawienia. Taka sama sytuacja była w innych wspólnotach w Palestynie, również w Jerozolimie. Dlatego apostołowie spotykają się, żeby rozstrzygnąć ten spór.

Skąd wziął się ten problem? Dlaczego chrześcijanie pochodzenia żydowskiego tak sądzili, takie wymaganie stawiali chrześcijanom, którzy wcześniej byli poganami?

Trzeba uściślić, że nie chodzi tu o wszystkich chrześcijan, którzy mieli żydowskie pochodzenie, ale, możemy to tak nazwać, ich radykalną frakcję. Łukasz najpierw zaznacza, że są to ci, którzy pochodzili z Judei, a więc byli silnie powiązani z Jerozolimą – z centrum judaizmu. Nazywa ich też „nawróconymi ze stronnictwa faryzeuszy” (Dz 15,3). Chodzi więc o ludzi, którzy całe swoje wcześniejsze życie religijne opierali na ścisłym wypełnianiu prawa Starego Testamentu.