Druga wyprawa misyjna różni się wiec od pierwszej towarzyszami Apostoła, ale to przecież nie jedyna różnica.

Tych różnic jest rzeczywiście wiele. Poza innym towarzystwem, które miał Paweł, co zresztą wynikało bardziej z zewnętrznych okoliczności, na które Paweł nie miał wpływu, są różnice bardziej zasadnicze. Wymieniłbym dwie, które najbardziej rzucają się w oczy. Po pierwsze, Paweł jest już w czasie drugiej wyprawy postacią dominującą, pierwszoplanową, decydującą o wszystkim. Jak może słuchacze pamiętają w czasie pierwszej podróży misyjnej niezwykle ważną rolę odgrywał Barnaba. To on był w gruncie rzeczy odpowiedzialnym za wyprawę, choć w praktyce Paweł dosyć szybko wysunął się na pierwszy plan. Druga wyprawa jest już w pełnym tego słowa znaczeniu wyprawą Pawła, choć ciągle towarzyszy mu inny reprezentant antiocheńskiej wspólnoty – Sylas.

A jaka jest druga różnica?

Druga różnica dotyczy adresatów Dobrej Nowiny. O ile pierwsza wyprawa ma charakter, możemy tak powiedzieć, ściśle żydowski, a więc Ewangelia jest głoszona przede wszystkim w środowisku żydowskim, to druga wyprawa ma w większym stopniu charakter misji do pogan. Tutaj pierwszymi adresatami są poganie, a przynajmniej na nich położony jest mocny akcent, bo w praktyce Paweł przecież nigdy nie oderwał się od środowiska swoich rodaków, a synagoga była zwykle pierwszym miejscem, gdzie zaczynał nauczanie. Św. Łukasz jednak w Dziejach Apostolskich zaznacza to bardzo wyraźnie, zaznacza to przesunięcie akcentu: z Żydów na pogan. Wystarczy zauważyć, że w czasie pierwszej wyprawy główną, centralną mową jaką Paweł wygłasza jest mowa w synagodze w Antiochii Pizydyjskiej. Tam Paweł mówił do Żydów o Żydach. Mówił o historii Izraela twierdząc, że wypełnieniem tej historii jest osoba Jezusa-Mesjasza. Natomiast w czasie drugiej wyprawy centralną mową jest mowa Pawła na ateńskim Areopagu, a więc w symbolicznym sercu pogańskiego świata. Tam Paweł głosi Ewangelię poganom odwołując się do ich kultury i ich wrażliwości.