Po różnicach, zapytajmy też o podobieństwa pomiędzy pierwszą a drugą wyprawą misyjną Pawła, bo i to Łukasz w Dziejach Apostolskich akcentuje.

I to bardzo wyraźnie. Zresztą trudno, żeby tych podobieństw nie było, skoro są to dwie odsłony tego samego dzieła, tego samego człowieka. Trzeba, nawiasem mówiąc, zaznaczyć, że św. Łukasz bardzo lubi w swoich pismach podkreślać pewne, ważne z jego punktu widzenia, treści przez dublowanie jakichś motywów czy nawet ich potrajanie, tak jak na przykład trzy razy przedstawia nawrócenie Pawła pod Damaszkiem. Tak i tutaj pewne motywy powracają. Może zwrócę uwagę na jeden motyw, wydaje mi się bardzo ważny. Chodzi mianowicie o podkreślenie, że to sam Bóg kieruje losami misjonarzy. Widać jak bardzo Łukaszowi leży na sercu, żeby to zaakcentować. Przed pierwszą wyprawą akcentuje on, że wspólnota w Antiochii zbiera się na modlitwie, a wtedy Duch Święty inspiruje misję Barnaby i Pawła. Przypomnijmy te słowa: „Wyznaczcie mi już Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem”. To Duch Święty wybiera i posyła. Scenę o podobnym charakterze mamy w drugiej podróży. Co prawda nie na samym początku drogi. Pierwszą inspiracją wyruszenia była dla Pawła chęć odwiedzenia wspólnot założonych wcześniej. Ale już po pierwszych krokach apostołów, gdy opuścili Listrę, czytamy w Dz 16,6n takie słowa: „Przeszli Frygię i krainę galacką, ponieważ Duch Święty zabronił im głosić słowo w Azji. Przybywszy do Myzji, próbowali przejść do Bitynii, ale Duch Jezusa nie pozwolił im, przeszli więc Myzję i zeszli do Troady. W nocy miał Paweł widzenie: jakiś Macedończyk stanął przed nim i błagał go: «Przepraw się do Macedonii i pomóż nam!» Zaraz po tym widzeniu staraliśmy się wyruszyć do Macedonii w przekonaniu, że Bóg nas wezwał, abyśmy głosili im Ewangelię”. Zauważmy, że w stosunkowo krótkim tekście aż trzy razy jest podkreślone, że krokami apostołów kieruje sam Bóg. To on wybiera drogę.

Zróbmy może ogólny przegląd tej drogi. Gdzie apostołowie głosili ewangelię?

 Druga podróż misyjna zaczęła się, tak jak i pierwsza, w Antiochii Syryjskiej. Łukasz pisze, że przebywający w tej wspólnocie Paweł powiedział pewnego dnia do Barnaby: „Wróćmy już  zobaczmy jak się mają bracia we wszystkich miastach, w których głosiliśmy Słowo Pańskie” (Dz 15,36). Po konflikcie z Barnabą dotyczącym Marka Paweł wyrusza z Sylasem i idą przez Syrię, Cylicję (rodzinne strony Pawła) i docierają do miejscowości gdzie już byli wcześniej: do Derbe i Listry. Stamtąd, idąc przez Frygię i Galację, docierają do położonej na zachodnim wybrzeżu Azji Mniejszej Myzji. Jak czytamy w Dz Paweł zamierzał dalej prowadzić działalność właśnie na zachodnim wybrzeżu Azji Mniejszej, co nie jest dziwne, bo tam znajdowały się wielkie ośrodki miejskie takie jak Pergamon, a przede wszystkim Efez. Wiemy, że Paweł szczególną wagę przykładał do działalności w dużych miastach. Jednak Duch Święty, jak wcześniej powiedzieliśmy, nakazuje przeprawić się misjonarzom przez Morze Egejskie do Macedonii.