Wszystko jednak rozpoczyna się od oczyszczenia świątyni. Przekaz św. Łukasza jest najkrótszym. Opisy bowiem tego wydarzenia znajdują się we wszystkich Ewangeliach.

Przekaz o oczyszczeniu świątyni św. Łukasz przejmuje z Ewangelii wg św. Marka (zob. Mk 11,15-19). Bazując jednak na opisie najstarszej ewangelii Autor Trzeciej Ewangelii dokonuje gruntownych zmian. Łukasz skraca szczegółowy opis wyrzucania sprzedających i kupujących (Mk 11,15-16). Właściwie z tekstu Markowego pozostaje tylko początek zdania. Łukasz zapisze jedynie: „Jezus wszedł do świątyni, zaczął wyrzucać sprzedających w niej” (Łk 19,45; por. Mk 11,15a). Ewangelista czyni tak, by skupić uwagę czytelników nie tyle na samym wydarzeniu wypędzenia handlarzy, wyrzucenia zwierząt. Łukasz nie chce koncentrować uwagi czytelnika na rozrzucanych monetach, na gniewnym Jezusie chcącym przywrócić ład i porządek na terenie świątynnym. Łukaszowe opowiadanie o oczyszczeniu świątyni koncentruje się na tym czym jest – czy też czym winna być świątynia: „Mój dom będzie domem modlitwy, a wy uczyniliście go jaskinią zbójców” (Łk 19,46)[1]. Jezus oskarża przywódców narodu wybranego, że ze świątyni która winna być przede wszystkim miejscem modlitwy, oni uczynili miejsce nieprawości. Podkreśla, iż to co dzieje się, to co obecnie ma miejsce w murach świątyni, jest ich winą. Oni sprawili, iż świątynia jest „miejscem nieprawości” – „jaskinia zbójców”.

Całość wydarzenia Łukasz podsumowuje zwięzłą informacją dotyczącą działalności Jezusa na terenie świątyni. Przedstawia dwie różne postawy Żydów względem Mistrza z Nazaretu: z jednej strony wrogość arcykapłanów, uczonych w Piśmie i przywódców narodu, z drugiej zaś strony niezwykłe zasłuchanie otaczającego Jezusa ludu.