Odrzucając zatem Jezusa, Żydzi pragnęli Go nie tylko zabić, ale też poniżyć, zaliczyć do grona złoczyńców. Pragnęli wymazać Jego imię z pamięci ludzi.

Grecki rzeczownik stauros oznacza słup, pal. Kara krzyża była jedną z najbardziej okrutnych kar. Po obnażeniu skazańca przybijano jego ręce do belki poprzecznej. Czyniono to jeszcze na ziemi, przed umocowaniem drzewa do pala wkopanego na stałe w miejsce straceń. Czasami jednak najpierw przywiązywano skazańca do belki, podnoszono w górę i dopiero wtedy przybijano ręce i nogi do drzewa krzyża. Śmierć na krzyżu była powolna i bolesna. Mogła trwać nawet kilka dni. Niezwykły ból jak również dziwna pozycja na krzyżu wywoływały duszności. Aby zapobiec uduszeniu się, skazaniec – tocząc walkę ze śmiercią – próbował się prostować, później znów osuwał się, opadał z sił, dusił się, starał się prostować... Najczęściej przyczyną śmierci było wycieńczenie, pragnienie, wykrwawienie, uduszenie.

Nie wiadomo ilu zwyczajnie gwoździ używano do przybicia skazańca. Wielu komentatorów wskazuje, iż żołnierze rzymscy dwoma gwoźdźmi przybijali ręce i dwoma nogi. Inni wskazują, iż nogi przybijano tylko jednym gwoździem. Czasami także skazańca przywiązywano do krzyża linami.

Ukrzyżowanie było karą niezwykle upokarzającą. Rzymianie dokonywali egzekucji odzierając skazanych z szat – skazańcy byli krzyżowani bez żadnego okrycia. Jednak wydaje się, iż w przypadku Jezusa, respektując zwyczaje panujące w Palestynie gdzie kodeks żydowski nakazywał okrycie bioder, Skazańcowi pozostawiono przepaskę biodrową.

Karę ukrzyżowania zniósł ostatecznie edykt Konstantyna Wielkiego w 337 roku. Motywem decyzji władcy był przede wszystkim szacunek dla Jezusa Chrystusa.