„Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek. Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego. Po tych słowach wyzionął ducha” (Łk 23,45-46).

Wypełnia się zapowiedź Jezusa wypowiedziana w Ogrodzie Oliwnym, w chwili aresztowania: nastaje „panowanie ciemności” (Łk 22,53). W tradycji ludu Starego Przymierza ciemność kojarzyła się z panowaniem złego. Ciemność także symbolizowała ludzką niewiedzę (Ps 82,5), głupotę (Koh 2,13-14) jak również wszelkie zło i nieprawość (Prz 2,13; Iz 29,15; J 3,19-20). Nagłe nastanie ciemności w środku dnia jest znakiem, które winno uświadomić ludziom, że ukrzyżowanie Jezusa, Syna Bożego, było wielkim złem. Cała natura podejmuje żałobę z powodu śmierci Syna Bożego.

Po zaćmieniu słońca następuje drugie cudowne wydarzenie – rozdarcie się zasłony w świątyni. Znajdowała się ona między miejscem Świętym a Świętym Świętych, w którym do niewoli babilońskiej stała Arka Przymierza (zob. Wj 26,31-37; 2 Krn 3,14). Zasłona ta miała chronić Arkę Przymierza, a potem w ogóle samo miejsce, symbolizujące mieszkanie Boga pośród swego ludu. Wejść do tego miejsca mógł jedynie arcykapłan, i to tylko raz w roku, w Dzień Przebłagania. Miejsce to symbolizowało świętość Boga, który nie należy do tego świata i do którego nie może się zbliżyć grzeszny człowiek.

Bezpośrednio przed śmiercią Jezusa na krzyżu zasłona ta została rozdarta. Sens tego znaku oddaje List do Hebrajczyków, który stwierdza, iż dzięki krwi Jezusa przelanej na krzyżu wszyscy mogą przejść przez zasłonę i mieć bezpośredni dostęp do Boga (Hbr 10,19-20).

Po przedstawieniu zjawisk poprzedzających śmierć Jezusa na krzyżu Łukasz opisuje śmierć Jezusa. Poprzedza ją pełna ufności modlitwa oparta na Ps 30,6 (LXX) umęczonego Jezusa: „Ojcze, w Twoje ręce oddaję mojego ducha”. Psalm ten jest modlitwą lamentacyjną, z którą do Boga przychodzi człowiek dotknięty ciężkim utrapieniem. Doznając cierpienia, zwraca się do Boga, ufa bowiem, że jest On Bogiem wiernym, zawsze dotrzymuje swych obietnic i wysłuchuje tych, którzy w Nim pokładają nadzieję. Stąd też Jemu powierza swe życie i jest pewien, że otrzyma od Niego wybawienie z wszelkich nieszczęść.

Pobożni Żydzi odmawiali ten psalm w ramach modlitwy wieczornej. Polecali w niej Bogu swe życie i wyrażali nadzieję, że z nastaniem nowego dnia obudzą się i będą żyć dalej. Konający na krzyżu i powierzający Ojcu swego ducha Jezus po raz kolejny staje przed swymi uczniami jako wzór do naśladowania. Opis śmierci Chrystusa jest wzorem i przypomnieniem dla chrześcijan: mamy traktować swe życie jako dar otrzymany od Boga. Dar ten każdy z nas odda Najwyższemu w godzinę swojej śmierci.