Piotr, Jan i Jakub

Wydarzenie przemienienia kończy pierwszą część działalności Jezusa. Działalność Chrystusa w Galilei, która rozpoczęła się od chrztu w Jordanie (Łk 3,21-22) dobiegła końca. Wspólnota uczniów która była przy Mistrzu otrzymała potrzebne pouczenia. Cała bowiem część Galilejska była dla wspólnoty uczniów czasem poszukiwania odpowiedzi na pytanie: „kim On jest?” (Łk 5,21; 7,49; 8,25; 9,9. 18-20). Wydarzenie na górze Tabor kończy niejako te poszukiwania. Wcześniejsze wyznanie Piotra: „Ty jesteś Mesjaszem Bożym” (Łk 9,20), otrzymuje swoje potwierdzenie w wydarzeniu przemienienia.

Opis przemienienia rozpoczyna się od charakterystycznego zwrotu Łukaszowego, które nie jest tłumaczone na język polski (gr. egeneto – dosłownie „zdarzyło się”; „stało się”), a które wskazuje, iż ewangelista rozpoczyna opis nowego wydarzenia, opis nowej historii.

Piotr, Jan i Jakub w dziele Łukaszowym wymienienie są pięciokrotnie (Łk 5,10; 6,14; 8,51; 9,28; Dz 1,13). Wydaje się, iż byli szczególniej umiłowanymi uczniami Mistrza z Nazaretu. Piotr, Jan i Jakub jako jedyni z Dwunastu byli świadkami wskrzeszenia córki Jaira (Łk 8,51), zaś według przekazu św. Marka także modlitwy Jezusa w Ogrodzie Oliwnym (Mk 14,33). Są także świadkami wydarzeń na górze Tabor.

Właśnie na górze, podczas modlitwy, dokonało się spotkanie Jezusa z Ojcem. Świadkami tego będą Piotr, Jan i Jakub. Znamiennym jest, sama kolejność imion. Pamiętać bowiem trzeba, iż św. Łukasz historię przemienienia przejął z Ewangelii wg św. Marka. Warto zatem zastanowić się dlaczego zmienia kolejność imion apostołów, którzy idą z Jezusem na górę Tabor. W przekazie bowiem Ewangelii św. Marka i Mateusza jest Piotra, Jakuba i Jana (Mk 9,2; Mt 17,1). Być może jest to świadectwo znaczenia Jana we wspólnocie pierwotnego Kościoła.