Życie wieczne

Pytanie uczonego w Prawie dotyczy życia wiecznego: „Nauczycielu, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?” (Łk 10,25). Biblia i cała tradycja narodu wybranego, podobnie jak my, głęboko wierzy, iż śmierć nie jest końcem. Wierzymy, że człowiek po śmierci nie ginie całkowicie. Początkowo uważano, iż w Szeolu zmarli prowadzą życie na kształt bezsilnych cieni, że trwają w marazmie, bezczynności. Z czasem w myśli judaizmu zaczęła rodzić się nadzieja, że w czasach ostatecznych zmarli ożyją i będą mogli zacząć nowe życie.

Stąd też w Księdze Daniela pełne nadziei stwierdzenie, że w dniu ostatecznym wielu spośród tych, „co posnęli w prochu ziemi, zbudzi się: jedni do wiecznego życia, drudzy ku hańbie, ku wiecznej odrazie” (Dn 12,2-3; por. 2Mch 7,9). Niezwykle mocną w czasach początku naszej ery było przekonanie, iż Bóg nie opuści tych, którzy za życia byli Mu wierni, że wyrwie ich z więzów śmierci by mogli żyć na wieki (zob. Ap 20,6). W przekonaniu współczesnych Mistrzowi z Nazaretu życie wieczne było darem Bożym. To Bóg wskrzesza i udziela życia wiecznego.

Rozmawiający z Jezusem uczony w Prawie chce wiedzieć co trzeba czynić, by „odziedziczyć” życie wieczne – by móc uczestniczyć w radości wiecznego życia. Życie wieczne było darem Boga, ale darem, który otrzymywał ten który żył sprawiedliwie, kto bał się Boga. Pytanie co czynić aby odziedziczyć życie wieczne jest pytaniem o czyny, dzięki którym człowiek może się stać sprawiedliwym i osiągnąć życie wieczne.