Wiara ma też charakter racjonalny, rozumny. Już ze spotkań Jezusa z ludźmi (opisanymi w Ewangelii) widać, że ludzie powoli dochodzili do wiary w Niego, słuchając Go, widząc Jego cuda. Według ich osądu Jezus zasługiwał na wiarę, był wiarygodny. Wielu z tych ludzi musiało przezwyciężyć także własne stereotypy myślowe. Ludzie musieli jakoś rozumnie rozsą­dzić, dlaczego wierzą Chrystusowi i wierzą w Niego.

Trzeba podkreślić, że wiara choć jest aktem przekraczającym zdolności człowieka, nie sprzeciwia się rozumowi. Dokumenty Kościoła wyraźnie mówią o harmoni rozumu i wiary. W Fides et ratio papież Jan Paweł II pisze, że wiara nie lęka się rozumu, ale szuka jego pomocy i pokłada w nim ufność[3].

Kolejnym przymiotem wiary jest wolność. Jan Paweł II przekonuje, że w akcie wiary człowiek realizuje swoją osobową wolność: Wolność zatem nie tylko towarzyszy wierze - jest jej nieodzownym warunkiem. Więcej, to właśnie wiara pozwala każdemu jak najlepiej wyrazić swoją wolność[4].Wiara jeśli ma mieć charakter osobowy powinna być zatem dobrowolną postawą człowieka, w której dana osoba wybiera w sposób wolny przyjęcie Boga w osobie Jezusa Chrystusa. Wiara ma charakter wyboru fundamentalnego. Ostatecznie jest to wolna decyzja człowieka i jego wolność idzie tak daleko, że człowiek może nie przyjąć zbawczej propozycji Boga.

Wiara jest też pewna. Wiara opiera się na autorytecie Boga i w ten sposób nosi na sobie znamię pewności. Katechizm Kościoła Katolickiego uczy, że wiara jest pewna, pewniejsza niż wszelkie ludzkie poznanie, ponieważ opiera się na samym słowie Boga, który nie może kłamać[5]. Mówiąc o pewności wiary, mamy jednak na myśli dwie różne sprawy. Wiara jest pewna, w tym sensie, że jest przyjęta z całą mocą (bez wahań, wątpliwości) i jest całożyciową decyzją oddania siebie Bogu bez jakiegokowiek wycofywania się. Wiara jest pewna również w takim sensie, że jest nieomylna, a więc jest to pewność w odniesie­niu do tego, w Kogo i w co się wierzy.