W jakim celu św. Marek napisał Ewangelię?

Św. Marek napisał Ewangelię, w centrum której występuje osoba i dzieło Mistrza z Nazaretu. Jest to zatem księga objawienia Jezusa Chrystusa. Ewangelista, określając Jego tożsamość, czyli przedstawiając, kim On jest, opisuje Go w stosunku do Boga Ojca. Dla niego tytuł Syn Boga jest najważniejszy wśród wszystkich określeń chrystologicznych.[2] Wszyscy, którzy z uwagą czytają jego Ewangelię, zauważają, iż Jezus żyje i działa w jednym, zasadniczym odniesieniu do Ojca. Do Niego zwraca się w pełnym synowskiej miłości słowie: „Abba” (Mk 14,36).

Już w pierwszych słowach Ewangelii św. Marka zasygnalizowany jest pośrednio temat ojcostwa Boga. Ewangelista pisze bowiem: „Początek Ewangelii Jezusa Chrystusa, Syna Bożego” (Mk 1,1).  Pisząc o Jezusie Chrystusie, Synu Boga, wskazuje tym samym na Boga jako Ojca.

Tytuł Syn Boga, w odniesieniu do Jezusa, przewija się przez całe dzieło Markowe,[3] gdyż jest to najbardziej zaszczytne określenie i rzutuje na całą tę księgę Nowego Testamentu.[4] Ale Ewangelista nie tylko chciał stwierdzić, że Jezus jest Synem Bożym, ale chciał również o tym fakcie wszystkich przekonać. Dlatego odwołuje się do cudów i znaków dokonanych przez Niego. Dochodzi do tego szereg utrwalonych przez niego wyznań, które potwierdzają, że Jezus jest Synem Boga. Występuje to na początku Ewangelii (Mk 1,1), w perykopie o chrzcie Jezusa (Mk 1,11), w opisie przemienienia (Mk 9,7) i na końcu w wyznaniu setnika-poganina pod krzyżem (Mk 15,39).

Zaraz na początku Ewangelii (Mk 1,2-3), w ścisłym związku ze stwierdzeniem, że Jezus jest Synem Bożym, pozostaje obietnica z Księgi Malachiasza. Autor tej księgi Starego Testamentu pisze o pojawieniu się Eliasza przed przyjściem Pana  (Ml 3,23), czyli Boga. Tę obietnicę św. Marek odnosi do Jezusa, którego przedstawia jako Chrystusa i Syna Boga. W takim razie Ewangelista od samego początku podkreśla, że Jezus jest Bogiem, zgodnie ze starotestamentalną zapowiedzią Księgi Malachiasza (Ml 3,23).[5]