Bóg jest Ojcem

Prawdziwy Bóg to Bóg jest Bogiem Abrahama, Izaaka i Jakuba, Bogiem Mojżesza i proroków, a przede wszystkim Bogiem Jezusa Chrystusa. W tego Boga wierzymy. Wiara jest osobowym przylgnięciem człowieka do Boga i dobrowolnym uznaniem całej prawdy, którą Bóg objawił^[2]. Taka wiara zakłada moment spotkania z Bogiem objawiającym się człowiekowi, poznanie tego Boga, otwarcie się na Jego słowo i zawierzenie Mu całego życia. Słusznym wydaje się wobec tego rozpoczęcie poznania Boga od tego, co On sam o sobie powiedział w Objawieniu.

Osobowość Boga w Piśmie Świętym

Człowiek używając swojego rozumu może z rzeczy stworzonych (objawienie naturalne) poznać istnienie Boga i niektóre Jego przymioty. Poznanie Boga jako stwórcy świata, który wyraża Jego mądrość, wszechmoc i piękno, możliwe jest niezależnie od objawienia biblijnego. Takie przekonanie wyraża Księga Mądrości (13,1‑9)[3] i List do Rzymian (1,19‑20)[4]. Tak naucza Sobór Watykański II „Naturalnym światłem ludzkiego rozumu można z rzeczy stworzonych na pewno poznać Boga, początek i koniec wszystkich rzeczy”^[5].

Wielu ludzi dochodzi do przekonania o istnieniu Boga i do wiary w Niego posługując się argumentacją racjonalną. Świat mówi o istnieniu Stwórcy. W tym poznaniu Boga człowieka nie jest jednak skazany na „błądzenie po omacku”. Bóg sam o sobie mówił na przestrzeni dziejów zbawienia. Ideą podstawową w objawieniu nadprzyrodzonym jest osobowość Boga. Bóg jest Bogiem żywym i osobowym, obecnym i działającym pośród swojego ludu i nawiązującym z człowiekiem dialog. Nie jest to Bóg filozofów (idea, system filozoficzny, etyczny itp.). Jest żywym Bogiem, działającym w historii i poprzez historię. Bóg nie jest jakąś nieokreśloną siłą, czy bezosobową potęgą, ale Bogiem, do którego można się zwracać i którego można i trzeba słuchać.[6]