Bóg jest kimś drugim, absolutnie transcendentnym, ale zarazem bliskim. Jest niewidzialny, lecz obecny; jest dawcą życia i wszystkiego. Jest także wymagającym Panem, który wymaga od człowieka posłuszeństwa. Bóg zwrócił się do człowieka: „Słuchaj, Izraelu... Jam jest Pan, Bóg twój” (Pwt 5,1.6). Zwracał się do wszystkich za pośrednictwem wybranych przez siebie ludzi (patriarchowie, prorocy, apostołowie). Przede wszystkim jednak Bóg przemówił do ludzi przez Syna (por. Hbr 1,2). Pośrednictwo drugiego człowieka przekonuje, że Bóg jest kimś konkretnym, który zwraca się do każdego niejako od wewnątrz. Religia nie jest jednostronnym ludzkim wymysłem, ale dialogiem z Bogiem, który podejmuje inicjatywę spotkania.

Bóg jest więc Bogiem osobowym. Biblia ukazuje obecność i działanie Boga w świecie, w historii zbawienia, we wnętrzu człowieka. Jest Kimś niewidzialnym i niezgłębionym, który był, jest i będzie (zob., Iz 41,4; 44,6; 48,12; Ap 1,4.8; 22,13). Bóg kocha wszystkie stworzenia, (por., Mdr 11,24-26; Ps 145,9), ale w sposób szcze­gólny kocha ludzi. Miłość Boga przewyższa nawet miłość macierzyń­ską (por. Iz 49,15) i ojcowską (por. Mt 7,9-11). Boża miłość jest tak wielka, że Syna swego jedynego wydaje, aby każdy, kto w Niego uwierzy miał życie wieczne (por. J 3,16; Rz 5,8).