W jednej z bożonarodzeniowych kolęd śpiewamy: „Witaj Jezu ukochany, * Od Patryarchów żądany, * Od proroków ogłoszony, * Od narodów upragnionyˮ („Pójdźmy wszyscy do stajenkiˮ, zwrotka 2). Słowa te ukazują długie oczekiwanie na przyjście Zbawiciela, które obejmuje czasy patriarchów, proroków i królów Izraela. Co prorocy mówili na temat przyjścia na świat Mesjasza?

Jedną z najstarszych zapowiedzi prorockich dotyczących przyjścia Mesjasza-Króla możemy odnaleźć w siódmym rozdziale Drugiej Księgi Samuela[1]. Rozdział ten składa się z trzech scen: I. Dawid wyjawia Natanowi swój plan budowy świątyni (ww. 1-3); II. Bóg przemawia do Dawida przez Natana (ww. 4-17); III. Król Dawid odpowiada Bogu modlitwą dziękczynną (ww. 18-29)[2]. Cała perykopa koncentruje się na grze słów opartej na wieloznaczności hebrajskiego rzeczownika bajȋt − „domˮ, który w tekście 2 Sm 7 posiada trzy znaczenia: (a) dom jako „pałac królewskiˮ (w. 2); (b) dom jako „świątynia Jahweˮ (w. 5); (c) dom jako „dynastiaˮ (w. 11). Gdy król zamieszkał bezpiecznie w swym okazałym „domuˮ (tzn. pałacu), postanowił zbudować „dom dla Jahweˮ (tzn. świątynię). Zasadnicza myśl wypowiedzi, jaką wówczas Bóg kieruje do Dawida jest następująca: „To nie ty Mi zbudujesz dom (tzn. świątynię)ˮ (w. 5), ale „Ja tobie zbuduję dom (tzn. dynastię)ˮ (w. 11)[3]. Szczere pragnienie Dawida, który w stolicy swego królestwa − Jerozolimie − chciał wznieść wspaniałą świątynię dla Jahwe, znalazło uznanie w oczach Boga[4]. Dlatego, choć zgodnie z decyzją Boga to nie syn Jessego przeszedł do historii jako budowniczy świątyni jerozolimskiej, to jednak doświadczył szczególnego przywileju: Jahwe składa Dawidowi uroczystą obietnicę i w ten sposób zawiera z nim „przymierze wieczneˮ (2 Sm 23,5; por. Ps 89,4-5.20-38; 132,10-12.17)[5].