Łukasz przenosi akcent z eschatologii powszechnej na indywidualną. Nie neguje wydarzeń określanych mianem eschatologii powszechnej. Koniec świata, jego odnowienie, powszechne zmartwychwstanie i paruzja Chrystusa będą miały miejsce. Odbędzie się także sąd nad całą ludzkością, po którym nastanie czas definitywnego zbawienia – wiecznego nieba, oraz wieczne potępienie – czas piekła. Łukasz jednak nieco inaczej spogląda na te ostateczne kwestie. Wskazuje, iż koniec świata, paruzja, sąd oraz potępienie i zbawienie dokonuje się już znacznie wcześniej. Owszem, u końca świata definitywnie nastąpi koniec dziejów ludzkości – nastanie czas wiecznego życia zbawionych, nastanie też czas definitywnie potępionych. Ale definitywne zbawienie czy potępienie – wskazuje Łukasz – dzieje się wcześniej.

Łukasz potwierdza, iż nadejdzie czas paruzji Jezusa. Całą mocą wskazuje, iż ważną jest ta paruzja na którą oczekuje cały świat, na którą czeka każdy człowiek, a co dokona się na końcu czasów. Zachęca jednak uczniów Chrystusa, by nie czekali bezczynnie na paruzję, która dokona się na końcu czasów. Dobierając charakterystyczne dla siebie wydarzenia z życia Jezusa, Łukasz z całą mocą wskazuje, iż swoistą paruzją, swoistym końcem świata dla każdego z nas będzie spotkanie z Jezusem Chrystusem, który przychodzi do człowieka w chwili śmierci. Dla Łukasza to godzina śmierci człowieka już jest paruzją (zob. Łk 23,43). W momencie śmierci przychodzi do człowieka Chrystus, osądza go, dając zbawienie bądź wieczne potępienie (zob. Łk 12,20). Jeszcze więc przed Sądem Ostatecznym człowiek otrzymuje nagrodę lub karę. Spotkanie z Chrystusem następuje nie tyle na końcu czasów, ile w chwili śmierci. W chwili bowiem śmierci przychodzi Chrystusem po ludzką duszę, w chwili śmierci następuje sąd nad człowiekiem, potem zaś człowiek skazany jest na potępienie, bądź dostępuje zbawienia – czasami poprzedzonego koniecznością czasowego oczyszczenia[1].

Również budowa Ewangelii wg św. Łukasz pokazuje, iż życie chrześcijanina jest nieustannym zdążaniem do zbawienia. To jest cel życia uczniów Jezusa, podobnie jak celem życia Jezusa było nieustannym zdążaniem do Jerozolimy.