A więc Jezus wraz ze swoimi uczniami zakończył ostatnią wieczerzę odśpiewaniem Psalmu 118. Wspominaliśmy, że psalmy, które są modlitwą ukazują wnętrze człowieka wołającego do Boga. Jaki zatem ma charakter wspomniany psalm?

Psalm 118 jest liturgicznym hymnem dziękczynnym. Ten modlitewny tekst otwiera hebrajski termin hôdû, przekładany zazwyczaj jako „dziękujcie”, jednak, jak zauważają egzegeci, Stary Testament mówi w ten sposób o uwielbieniu Boga przez człowieka, w którym zawiera się dziękczynienie[9]. Można zatem powiedzieć, że wezwanie do uwielbienia i dziękczynienia stanowią ramy, w które został wpisany korpus tego modlitewnego tekstu. We wstępie psalmista wzywa do uwielbienia Boga za Jego zbawcze dzieło, natomiast w części zasadniczej mówi o motywach tego uwielbienia. Kiedy autor psalmu sławi Boga bezpośrednio używa drugiej osoby, a kiedy mówi o Bogu do zgromadzonego ludu posługuje się trzecią osobą. Ta ostatnia uwaga, w opinii egzegetów, wskazuje na związek tego psalmu z ceremonią składania w świątyni żertwy ofiarnej, kiedy to najpierw człowiek składający dziękczynną ofiarę zwracał się do Boga, wielbiąc Go za ocalenia, a następnie wyznawał wdzięczność Bogu wobec świadków[10].