Czy wiadomo, kogo psalmista zachęca do uwielbienia i dziękczynienia Bogu za doznane ocalenie?

Psalmista wzywa wszystkich zgromadzonych do wielbienia dobroci Boga oraz Jego wiernej łaskawości (hebr. ḥesed): „Sławcie PANA, bo jest dobry, bo jego łaska na wieki” (w. 1). Warto w tym miejscu dodać, że czterokrotne użycie w każdym z początkowych wersetów (ww. 1-4) sformułowania o odwiecznej miłosiernej miłości Boga (hebr. ḥesed) wiąże ten fragment w całość, podając w ten sposób istotny motyw dla uwielbienia i dziękczynienia składanego Bogu przez modlitewną wspólnotę. Psalmista swoją zachętę adresuje do trzech grup, które wzywa imiennie. Najpierw apeluje do całego Izraela: „Niech mówi dom Izraela: Jego łaska na wieki” (w. 2), potem do kapłanów: „Niech mówi dom Aarona: Jego łaska na wieki” (w. 3), a wreszcie do wszystkich, którzy uznali nad sobą władzę Boga, zobowiązując się do przestrzegania Jego przykazań: „Niech mówią czciciele PANA: Jego łaska na wieki” (w. 4). Można zatem powiedzieć, że do udziału w liturgii ku czci Boga zaproszony jest każdy, kto Mu zawierzył. Uczestnicy tego radosnego święta składają wyznanie wiary w Boga Izraela, które wyraża okrzyk: „Jego łaska na wieki!”. Zawarty w tym zawołaniu hebrajski termin ḥesed, w kontekście sprawowanej liturgii uwielbienia i dziękczynienia, dotyczy daru łaskawego zbawienia, a także wierności Boga zarówno dla wspólnoty, jak i dla indywidualnego człowieka[11].