Być może jednak historia „o bogaczu i Łazarzu” jest pouczeniem bazującym na prawdziwej historii. Być może Jezus opowiada prawdziwą historię, kierując ją do konkretnego, znanego Mu człowieka. Prawdziwe opowiadanie kończy się przestrogą przed tym, co z całą pewnością nastąpi w chwili śmierci człowieka. Widząc jednak postępowanie tej osoby Jezus kreśli obrazowo dalsze losy, które z pewnością będą miały miejsce po śmierci. Jezus nie przeprowadza sądu, ale udziela bogatym braterskiego upomnienia. Nie przyszedł, aby sądzić, ale by zbawiać. A zatem daje mu (nam) kolejną szansę.

Opowiadanie składa się z trzech zasadniczych części. Najpierw zostaje ukazana sytuacja bogacza i Łazarza w ich ziemskim życiu (Łk 16,19-21). Śmierć sprawia radykalną zmianę ich losu (Łk 16,22-26). Całość opowiadania kończy się ostrzeżeniem dla żyjących (Łk 16,27-31).

Pierwsza część przypowieści (Łk 16,19-21) opisuje los bogacza i biedaka na ziemi. Dwie jednak kolejne części kreślą w duchu biblijnych wyobrażeń życie pozagrobowe bohaterów (Łk 16,22-31).

Celem jednak przypowieści Jezusa nie jest opisywanie Szeolu czy raju. Nie jest to relacja – opis zaświatów. Posługuje się obrazami i symbolami zapożyczonymi z literatury biblijnej oraz pozabiblijnej Jezus pragnie przekazać nam wskazania teologiczno-moralne. Pragnie pouczyć nas o czekającej nas nagrodzie lub karze, co uzależnione jest od naszego życia na ziemi. Pragnie nas zachęcić do przypatrzenia się swojemu życiu, pragnie zachęcić nas do nawrócenia.