Jezus już od momentu poczęcia przez Ducha Świętego został przez Ojca przeznaczony do otrzymania tronu Dawida, swego ojca, by doprowadzić do kresu królestwo izraelskie przez ustanowienie królestwa Bożego. Tak wyraził to archanioł Gabriel w chwili zwiastowania: „Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da mu tron Jego praojca Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca” (Łk 1,32-33).

Obietnica anioła o wiecznym panowaniu Jezusa w pełni zrealizowała się przez zmartwychwstanie Jezusa. To właśnie dzięki zmartwychwstaniu Bóg uczynił Jezusa „i Panem – Kyriosem i Mesjaszem – Chrystusem”, jak mówi Piotr Apostoł w dzień zesłania Ducha Świętego (Dz 2,36). Tę prawdę, że Jezus jest obiecanym Mesjaszem – Chrystusem głosi wyraźnie Kościół apostolski mając świadomość, że w Jezusie spełniają się wszystkie mesjańskie zapowiedzi zawarte w Starym Testamencie. Kościół przekazuje też świadomość, że chwała doczesna dawnych pomazańców Jahwe, jakimi było w starym Przymierzu królowie czy kapłani jest tylko dalekim odbiciem chwały Jezusa Mesjasza.