Skąd Paweł Apostoł zaczerpnął tę ideę? Już w starym Testamencie znana była koncepcja ciała jako symbolu jedności, wzajemnej przynależności i solidarności. Jest ona pięknie wyrażona w słowach króla Dawida, który pragnął zjednoczyć podzielony naród po buncie Absaloma. Tak czytamy w 2 Sm 19: „Król Dawid posłał polecenie kapłanom Sadokowi i Abiatarowi: „Powiedzcie starszyźnie z Judy: Dlaczego jesteście ostatni w przywróceniu króla do jego siedziby? Jesteście braćmi moimi, kośćmi i ciałem moim. Dlaczego więc ostatni jesteście w przywróceniu króla? Powiedzcie też do Amasy: Czyż nie jesteś kością i ciałem moim? Niech mi Bóg to uczyni i tamto dorzuci, jeżeli ty nie będziesz u mnie na zawsze wodzem zamiast Joaba”. W ten sposób [król Dawid] ujął serca wszystkich ludzi z Judy jakby jednego człowieka” (w. 12-15). Te słowa wyraźnie ukazują myśl, króla Dawida, że traktuje on naród jak część swojego ciała, dlatego naród powinien być w jedności ze swoim władcą.

Jest bardzo prawdopodobne, że ten tekst biblijny inspirował świętego Pawła, gdy przedstawiał swoja nauką o Kościele jako mistycznym ciele Jezusa. Są uczeni, którzy szukają w tym temacie innych źródeł inspiracji. Odwołują się choćby do źródeł grecko-helleńskich, gdzie metafora ciał używana była na opisanie miast-państw. Istnieją też zwolennicy tezy, według której koncepcja Kościoła jako Ciała Chrystusa wyrasta z tradycji eucharystycznej: ponieważ wszyscy spożywają jedno Ciało Chrystusa w Eucharystii, staja się jednym ciałem.

Powszechnie jednak uważa się, że najbardziej oczywistą inspiracją dla Pawła Apostoła był jego spotkanie z Jezusem pod Damaszkiem, a przede wszystkim słowa, jakie usłyszał z ust Zmartwychwstałego.