Tę naukę św. Paweł uzupełnia jeszcze w listach do Kolosan i Efezjan, gdzie stwierdza, że Chrystus jest głową (gr. kefale) ciała czyli Kościoła. Tytuł ten, przyznany przez Pawła Jezusowi, jest przez apostoła używany w dwóch znaczeniach. W pierwszym znaczeniu chodzi przede wszystkim, że On rządzi, przewodzi i jest odpowiedzialny za wspólnotę chrześcijańską jako jej przewodnik i Pan (por. Kol 1, 18: „On jest Głową Ciała - Kościoła”); z kolei drugim znaczeniem jest to, że jest On głową, która ożywia i porusza wszystkie członki ciała (bowiem, według Kol 2,19, trzeba trzymać się „mocno Głowy - [Tego], z którego całe Ciało, zaopatrywane i utrzymywane w całości (...) rośnie Bożym wzrostem”): to znaczy jest nie tylko Tym, który kieruje, lecz Tym, który organicznie połączony jest z nami, od którego płynie też siła prawego postępowania.

Nauka św. Pawła o Kościele jako mistycznym Ciele Chrystusa ma swoje konsekwencje w przekonaniu, że Kościół jest żywym głosem Chrystusa na ziemi. Jest to zresztą myśl obecna w innych miejscach Nowego Testamentu. Już w Ewangelii czytamy słowa Jezusa: „Kto was słucha, Mnie słucha” (Łk 10,16). Natomiast Dzieje Apostolskie ukazują tę myśl w inny sposób. Otóż św. Paweł w mowie wygłoszonej przed Herodem Agrypą II na życzenie prokuratora Festusa, przekazuje prawdę o Jezusie używając takich słów: miał On cierpieć, pierwszy zmartwychwstał i będzie głosić światło zarówno ludowi, jak i poganom (por. Dz 26,22nn). Powstaje pytanie: w jaki sposób Jezus może głosić Dobra Nowinę poganom, skoro stali się oni słuchaczami Ewangelii wtedy, gdy już upłynęły lata od wydarzeń paschalnych? Tak więc ta zapowiedź, że sam Jezus będzie głosił poganom Dobrą Nowinę odnosi się do apostołów po Zesłaniu Ducha świętego, odnosi się do całego Kościoła, w którym żyje Chrystus głoszący i utożsamiający się ze wspólnotą swoich uczniów.