Jakie przesłanie dla nas – chrześcijan – płynie z analizowanego dziś tekstu?

Począwszy od Zesłania Ducha Świętego w Dniu Pięćdziesiątnicy obietnica zawarta w Ez 36,24-28 spełnia się nieustannie. Z jednej strony zapowiedziany „Duch Święty – jak poucza Sobór Watykański II w Konstytucji Apostolskiej Lumen Gentium – utrzymuje Kościół w ciągłej młodości, ustawicznie go odnawia i prowadzi do doskonałego zjednoczenia z Oblubieńcem”, a także „uposaża go w rozmaite dary hierarchiczne oraz charyzmatyczne, i przy ich pomocy nim kieruje oraz owocami swoimi go przyozdabia” (Lumen Gentium, 4). Z drugiej strony ten sam Duch Święty działa w każdym z nas – wierzących: najpierw gdy Bóg „w swoim miłosierdziu zbawił nas przez obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym, którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego, abyśmy usprawiedliwieni Jego łaską stali się dziedzicami życia wiecznego” (Tt 3,5-7); następnie gdy  „posłał do serc naszych Ducha Syna Swego, który woła: «Abba, Ojcze!»” (Ga 4,6) i dzięki pomocy którego „możemy wyznać: «Panem jest Jezus!»” (1 Kor 12,3); wreszcie gdy stwórcza i ożywiająca siła Ducha Bożego czyni obumarłego wskutek grzechów człowieka zdolnym do ustawicznej przemiany i pozwala mu wołać za psalmistą: Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste i odnów w mojej piersi ducha niezwyciężonego! Nie odrzucaj mnie od swego oblicza i nie odbieraj mi świętego ducha swego! Przywróć mi radość z Twojego zbawienia i wzmocnij mnie duchem ochoczym!” (Ps 51,12-14).