A zatem Stwórca i istniejące dzięki Jego „duchowi” stworzenie stanowią przedmiot naszej dzisiejszej refleksji. Czy możemy w takim razie nakreślić strukturę Psalmu 104, która pomoże nam odkrywać zawarte w nim orędzie?

Autor Psalmu 104 zawarł swoją medytację nad wspaniałością objawiającego się Stwórcy w siedmiu kolejnych strofach, które obrazują zamierzone przez Boga stwórcze dzieło. Psalmista w pełnej blasku i harmonii pieśni zachwyca się Bożym dziełem stworzenia, co prowadzi go do wyśpiewania hymnu ku czci Stwórcy. Tekst Psalmu 104 został spięty kompozycyjną klamrą, którą tworzy wezwanie do wielbienia Boga: „Uwielbiaj, duszo moja, Pana!” (w. 1a oraz w. 35c). Początkowa i końcowa antyfona tego hymnicznego utworu stanowi rodzaj zachęty, którą psalmista adresuje do każdej modlącej się tym tekstem osoby. Użyte w tym wezwaniu sformułowanie „duszo moja” (hebr. napšî) można rozumieć w sensie „moje życie”, co wskazuje na zachętę psalmisty, by człowiek medytujący Boże dzieło stworzenia zaangażował w radosne uwielbienie Stwórcy całe swoje życie. Cześć, jaką oddaje Bogu psalmista, przez co urzeczywistnia najgłębsze pragnienie ludzkiego wnętrza, opisuje hebrajski czasownik bārak, który dosłownie oznacza „błogosławić”, stąd też dosłowne tłumaczenie początkowej zachęty może brzmieć: „Błogosław, duszo moja Pana!”. Motyw wywyższania wielkości Stwórcy dobrze obrazuje pierwsza strofa Psalmu 104 (ww. 1b-4), która ukazuje Boga odzianego w „światło”, Władcę „ubranego w blask i majestat”: „PANIE, mój Boże jesteś nieskończenie wielki! Odziałeś się w majestat i piękno, okryłeś się światłem jak płaszczem” (ww. 1b-2a).