W jaki zatem sposób psalmista opowiada o stworzeniu ziemi?

W drugiej strofie Psalmu 104 (ww. 5-9) psalmista kreśli obraz stwórczej aktywności Boga, który „stabilizuje” ziemski obszar na ogromnych filarach, osadzonych w wodach pierwotnego oceanu: „Umocniłeś ziemię w posadach i nigdy się nie zachwieje. Otchłanią morską okryłeś ją jak szatą; nad górami wznoszą się wody. Uciekają one przed Twoją groźbą, drżą od głosu Twego gromu. Wznoszą się ponad góry i opadają w doliny, na miejsce, które im wyznaczyłeś” (ww. 5-8). Autor psalmu w sposób naturalistyczny zobrazował stwórczą aktywność Boga, przede wszystkim w odniesieniu do „ziemi” i „wody”. Bóg „stabilizuje” ląd stały, „utwierdzając” ten obszar nad rzeczywistością, która jest niestabilna. Przywołany obraz dobrze komentują słowa zaczerpnięte z Księgi Hioba, które odnoszą się do konstrukcji świata. W kwestii założenia świata Bóg stawia Hiobowi następujące pytania: „Gdzie byłeś, gdy kładłem fundament ziemi? Wyjaśnij, jeśli masz wiedzę! Czy wiesz, kto wyznaczył jej rozmiary albo kto rozciągnął nad nią sznur mierniczy? Na czym zostały oparte jej filary, albo kto położył jej kamień węgielny (…)?” (Hi 38,4-6). W świetle przywołanego tekstu można powiedzieć, że podstawa, na której opiera się ziemia, jak i sama jej stabilność dobrze obrazuje stwórczą potęgę Boga. Psalmista dodaje, że ta sama Boża moc ograniczyła również napierające i wszechobecne wody pierwotnego oceanu: „Nie przekroczą granicy, którą im wyznaczyłeś, nie powrócą, aby zalać ziemię” (w. 9).