Ale woda jest przecież konieczna do życia. Czy zatem zachwycający się Bożym dziełem stworzenia psalmista odnosi się w jakiś sposób do daru wody?

Już w wersecie ósmym można dostrzec, że destrukcyjne masy wód pierwotnego oceanu zostały skierowane na swoje miejsce, co wyrażają słowa psalmisty o „wodach”, które „wznoszą się ponad góry i opadają w doliny, na miejsce”, które wyznaczył im Bóg” (w. 8). Myśl tę kontynuują kolejne wersety, które ukazują, w jaki sposób śmiertelnie niebezpieczna otchłań morska stała się, dzięki potędze Boga, wodą niosącą życie wszelkim żywym istotom: „Ty każesz tryskać źródłom w dolinach, a spomiędzy gór płyną wody. Piją wszystkie dzikie zwierzęta, dzikie osły gaszą pragnienie. Nad nimi mieszkają ptaki powietrzne, śpiewają wśród gałęzi” (ww. 10-12). W ten sposób rozpoczyna się trzecia strofa Psalmu 104 (ww. 10-18), w której psalmista sławi dar wody, dzięki której możliwe jest życie ziemi, flory i fauny, a przede wszystkim człowieka. Po wyznaczeniu wodom właściwego miejsca, psalmista maluje obraz Boga, który nawadnia ze swojego niebieskiego mieszkania całą ziemię: „Ty ze swych komnat zraszasz góry; owocem Twoich dzieł syci się ziemia” (w. 13). Celem przedstawionego działania Boga jest nasycenie deszczem wszystkich stworzeń, dzięki czemu może dokonywać się proces wegetacji, który służy zwierzętom i człowiekowi: „Ty sprawiasz, że rośnie trawa dla bydła i zioła służące ludziom” (w. 14). Psalmista wyraźnie wskazuje, że Bóg zastawia obficie stół tego świata przede wszystkim ze względu na człowieka, który czerpie z ziemi pokarm, symbolicznie przedstawiony w postaci trzech produktów: „chleba”, który ma „wzmacniać ludzkie siły”, „oliwy służącej „rozjaśnieniu twarzy” oraz „wina, co rozwesela ludzkie serce” (ww. 14-15). Psalm mówiąc o szczodrości Boga wobec człowieka oraz domowych zwierząt, służących mu, wspomina także o Bożej troskliwości w stosunku do stworzeń, które żyją w górach: „Wody pod dostatkiem mają drzewa PANA i cedry Libanu, które On zasadził. Tam ptaki się gnieżdżą, a gniazda bocianie górują nad nimi. Dla górskich kozłów – urwiska, a skały schronieniem góralków” (ww. 16-18). Psalmista bardzo precyzyjnie pokazuje troskliwą postawę Boga wobec swego stworzenia, a w ten sposób zachęca czytelnika, by całą swoją uwagę zwrócił na Stwórcę, gdyż to On sam wszystko, co żyje podtrzymuje w istnieniu.