W wielu opisach św. Mateusz przedstawia Jezusa spotwarzonego, nie zrozumianego, oskarżonego, podejrzanego, odrzuconego. Chrystus, mimo takiego zachowania się ludzi, stara się być jednak nauczycielem nawet dla tych, którzy źle Go traktują.

Ewangelista nie wspomina, gdzie, jak i dlaczego został uzdrowiony niemy człowiek. Uwypukla reakcję obecnych: większość jest zdumiona. Faryzeusze rzucają natomiast oskarżenie.

Przeciwnikom Jezusa nie przeszkadzało to, iż Chrystus wyrzucał złe duchy z ludzi, burzył królestwo ciemności. Dlatego Chrystus starał się zwrócić uwagę na to, jak mało uzasadnione są stawiane Mu zarzuty. Według Niego nie uwzględniono pewnych faktów, które mogłyby rzucić na sprawę inne światło. Mimo obelżywych oskarżeń starał się skłonić przeciwników do spokojnego rozumowania. Nie odpowiadał na oszczerstwa bronią, którą jest zwalczany. Usiłował nawiązać dialog z przeciwnikami. Chciał przekonać i chciał, by przyjęcie Go było owocem przemyślanej decyzji.