Należy zwrócić uwagę na fakt, że nawet jeśli definiujemy pojęcie „dary Ducha”, rozumiejąc je jako sposoby objawiania się Ducha, to pamiętać trzeba, iż celem, co Paweł określa jako charismata jest zawsze „budowanie” wspólnoty Kościoła, a także poszczególnych jej członków.

W listach Pawła można wskazać kategorie darów, w której widoczny jest konkretny związek pomiędzy Duchem a charismata – darami, łaską. Dary te są zasadniczo nadprzyrodzonymi znakami, w jakich Duch objawia się we wspólnocie sprawującej kult religijny. Można wśród nich wyróżnić „cuda” jako takie, a także natchnione „wypowiedzi ustne”.

Mówiąc o cudach Paweł wymienia trzy dary wymienione w lKor 12,9-10: „dar wiary” – nadprzyrodzona moc wiary, która „przenosi góry”; „łaskę uzdrawiania”; oraz „dar czynienia cudów” czyli wszystkie inne nadprzyrodzone umiejętności niezwiązane z uzdrawianiem. Nie były to dary stałe, ale pojawiały się we wspólnocie Kościoła jako szczególne łaski Ducha. W trakcie swej posługi Paweł bardzo często był obdarowywany tymi darami (zob. 2Kor 12,12; Rz 15,18-19). Dary te pojawiały się regularnie również w zakładanych przez Pawła wspólnotach (Ga 3,5).

„Dary Ducha” łączyły się także ze słowami – z wypowiedziami natchnionymi. Oddziaływanie Ducha na wypowiedzi określane jest u Pawła jako: „dar mądrości słowa”, „umiejętność poznawania”, „proroctwo”, „rozpoznawanie duchów”, „dar języków”, „łaska tłumaczenia języków”, „objawianie” czy też „przekazywanie” wiedzy, „dar upominania” i „dar śpiewania”.