Nie wydaje się, by pisząc o darze glosolalii, Paweł miał również na myśli umiejętność mówienia w ludzkich językach obcych.

Drugi dar – dar proroctwa, jest najczęściej wymienianym darem w listach Pawła. Wydaje się, iż w zakładanych przez Pawła wspólnotach było to jeden z najczęściej pojawiających się darów. Prorok to osoba przemawiająca do ludu Bożego pod natchnieniem Ducha. Przemowy te były spontaniczne, zrozumiałe wypowiedzi ustne przedstawiane na forum zgromadzeń i służące zbudowaniu lub pokrzepieniu słuchaczy, jak i „objawienia” (Ga 2,2), które poruszały serca i skłaniały do skruchy. Osoby prorokujące miały zachowywać się spokojnie (zob. 1Kor 14,29-33). Dar jest według Pawła dostępny dla wszystkich (1Kor 14,24-25.30-31).

Trzeba jednak także pamiętać, uczy Paweł, iż nie każde proroctwo jest znakiem Ducha. Wspólnota obdarzona darem proroctwa winna „rozpoznawać” i ocenieć każde proroctwo (1Tes 5,21-22, 1Kor 12,10; 14,29). Ktoś może bowiem uważać, że jest natchniony przez Ducha, tymczasem jego wypowiedź niekoniecznie musi pochodzić od Niego. Każda chrześcijańska społeczność musi badać wszelkie zjawiska, wybierając tylko to, co dobre, unikając natomiast wszystkiego, co ma jakiekolwiek pozory zła.