Czy można mówić o czasowym zakresie darów w kościołach Pawła? Czy „dary Ducha” były obecne tylko u początków Kościoła”?

W pierwszych latach chrześcijaństwa sprawowany w Kościele kult cechował się dużo większą „charyzmą” niż kiedykolwiek później. Niektórzy traktują to jako zaletę, argumentując, że te zjawiska nie występowały w pierwszych wspólnotach kościelnych zbyt powszechnie, i były typowe dla tych najmniej „dojrzałych” społeczności. Niektórzy komentatorzy wskazują także, iż wraz z oficjalnym uznaniem przez Kościół kanonu Nowego Testamentu charyzmaty przestały być potrzebne.

Z listów jednak Pawłowych wynika, że działania pod natchnieniem Ducha – widzialne „dary Ducha” –były w kościołach Pawłowych bardzo częstym zjawiskiem. Co więcej, w kolejnych latach ich istnienia Paweł – ale i Pawłowi uczniowie – nadal mieli się tymi darami posługiwać. Stąd też w Liście do Tymoteusza obecne jest wskazanie, iż dar proroctwa jest ważnym dla całej wspólnoty Kościoła i Tymoteusz nie powinien go zaniedbywać (1 Tm 1,18; 4,14). Tymoteusz powinien korzystać z tego daru, tocząc dobrą walkę na rzecz swoich chrześcijańskich braci (1 Tm 1,18).