Czy można zatem wskazać taką podstawową starotestamentową figurę, która znacząco wpłynęła na kształt pojęcia – Kościół?

Podstawową figurą Kościoła w tekstach Starego Testamentu, wobec której pozostałe obrazy starotestamentowe są jej różnymi wariantami jest idea „Ludu Bożego”. W drugim opisie powołania Mojżesza Bóg, który potwierdza swą wolę wyzwolenia Izraelitów z egipskiej niewoli deklaruje jednocześnie, że przyjmuje ich jako swój „lud” (hebr. ʽām): „I wezmę sobie was za mój lud, i będę wam Bogiem, i przekonacie się, że Ja, PAN, Bóg wasz uwolniłem was spod jarzma egipskiego” (Wj 6,7). Sformułowanie „Ja jestem PAN, wasz Bóg” pojawia się w tym miejscu w Biblii po raz pierwszy i wskazuje, że poznanie tego, kim jest Bóg dla Izraela dokonuje się poprzez Boże działanie na rzecz swojego ludu. Słowa „uczynię was moim ludem” (hebr. lāqaḥtî ʼetkem lî leʽām – dosł. „wezmę was dla siebie za lud”) oznaczają adopcję ze strony Boga. Warto w tym miejscu dodać, że hebrajski termin ʽām, zwłaszcza w połączeniu z imieniem jedynego Boga Izraela, oznacza „lud Boży”. Wszystkie pozostałe narody, szczególnie te niewierzące w tego Boga, czyli poganie, określano hebrajskim rzeczownikiem w liczbie mnogiej gōjîm. Starotestamentowa nazwa „lud lub naród Boży” (hebr. ʽām ʼǎdōnāj [Jhwh]) wpływa istotnie na kształtowanie się pojęcia – Kościół. Ponieważ naród izraelski jest ludem wybranym przez Boga w Abrahamie, stąd też powołanie tego patriarchy zawiera w sobie ważne treści służące przygotowaniu Kościoła.