Przywołany fragment Księgi Kapłańskiej pokazuje wyraźnie, że Mojżesz zwołuje zgromadzenie Izraela z polecenia Bożego. Jakie znaczenie ma ten fakt na przygotowywanie w Starym Testamencie rzeczywistości Kościoła?

Początek trzydziestego piątego rozdziału Księgi Wyjścia opisuje zwołanie przez Mojżesza zgromadzenia Izraela w celu podjęcia budowy przenośnego sanktuarium, a więc Namiotu Spotkania: „Mojżesz zwołał całą społeczność Izraela i ogłosił: ‹Oto, co PAN każe wypełniać: Pracę będziesz wykonywał przez sześć dni, a siódmego dnia nastanie dla was święty szabat, odpoczynek dla PANA›” (Wj 35,1-2a). Także i w tym przywołanym wersecie czasownik kāhal pełni funkcję orzeczenia dla rzeczownika ʽēdā(h).

Celem zwołania zgromadzenia Izraela, jakie dokonuje się z polecenia samego Boga, jest słuchanie Bożych nakazów. Spośród wszystkich wezwań, jakie Bóg adresuje do swojego Kościoła na pustyni, święty szabat spoczynku stanowi ich centrum. Warto w tym miejscu przypomnieć, że przekazany w Księdze Wyjścia Dekalog (Wj 20,8-11) motywuje zachowywanie szabatu Bożym odpoczynkiem siódmego dnia: „W ciągu sześciu dni bowiem PAN uczynił niebo i ziemię, morze i wszystko,co w nich istnieje, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego PAN pobłogosławił dzień szabatu i wyróżnił go jako święty” (Wj 20,11).

Księga Powtórzonego Prawa natomiast przekazując tekst tego samego Dekalogu (Pwt 5,12-15) wiąże nakaz przestrzegania szabatu z doświadczeniem wyjścia Izraela z egipskiej niewoli: „Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i wyprowadził cię stamtąd PAN, twój Bóg, mocną ręką i wzniesionym ramieniem. Dlatego PAN, twój Bóg, nakazał ci zachowywać dzień szabatu” (Pwt 5,15). W świetle przywołanych tekstów można powiedzieć, że Księga Wyjścia argumentuje zachowywanie szabatu odwołując się do teologii stworzenia, natomiast Księga Powtórzonego Prawa do teologii zbawienia.