Wracając do głównego wątku, trzeba wyraźnie powiedzieć, że to sam Bóg zwołuje zgromadzenie Izraela. Stąd też wezwanie Boże stanowi ważny konstytutywny element starotestamentowej figury Kościoła, jaką jest zgromadzenie Izraela na pustyni. O dniu, w którym Bóg zgromadził swój lud, by mówić do niego, wspomina Mojżesz w związku z otrzymaniem kamiennych tablic przymierza: „Gdy wszedłem na górę, aby otrzymać kamienne tablice – tablice przymierza, które PAN zawarł z wami, przebywałem na tej górze czterdzieści dni i czterdzieści nocy, nie jedząc chleba ani nie pijąc wody. Wtedy PAN dał mi dwie kamienne tablice, zapisane palcem Bożym. Były na nich wszystkie słowa, które w dniu zgromadzenia (hebr. bejôm haqqāhāl), na tej górze PAN oznajmił wam z ognia” (Pwt 9,10; por. Pwt 10,4).

Słuchanie Boga stanowi bez wątpienia fundament i źródło życia zgromadzonego na pustyni Izraela. Budowanie swojej tożsamości wokół słowa, wyrażonego w przykazaniach i prawach umożliwiających poznawanie woli Bożej, ma zasadnicze znaczenie dla Izraelitów. W tym kontekście Księga Powtórzonego Prawa przekazuje, że Izrael „w dniu zgromadzenia” (hebr. bejôm haqqāhāl) prosił Boga, by dał im proroka, który pomoże całej społeczności na nowo odczytywać Boże słowo, by móc podążać właściwą drogą życia. Mojżesz zapowiedział pojawienie się takiego proroka w słowach: „PAN, twój Bóg, wzbudzi spośród was proroka podobnego do mnie. Jego będziesz słuchał. O to przecież prosiłeś PANA, twojego Boga na Horebie, w dniu zgromadzenia (…)” (Pwt 18,15-16a).

Podsumowując, można powiedzieć, że Bóg sam zwołuje swój Kościół na pustyni. Adresowane do narodu wybranego słowo Boże ma moc gromadzenia ludzi, budowania prawdziwego Kościoła, a także tworzenia wspólnoty wierzących.