W teologicznej konstrukcji Ewangelii wg św. Marka, na początku Jezus gromadzi swoich uczniów – to podwaliny Kościoła, to Jego pasterze. Im też poświęca najwięcej czasu.

Właściwie w przekazie wszystkich ewangelii u początku swojej działalności Jezus wybiera swoich uczniów. Było to niezwykle ważne wydarzenie. Św. Marek pokazuje, iż po czterdziestodniowym pobycie na pustyni Jezus rozpoczął publiczną działalność. Jan przygotowawszy drogę Jezusowi usuną się w cień. Nastał czas Mesjasza. Wzywając do nawrócenia i do wiary (Mk 1,15), Jezus powołuje swoich uczniów. Ciekawym jest, iż to Jezus jest tym, który powołuje. W tradycji bowiem żydowskiej, to uczeń wybierał sobie mistrza. W przypadku Jezusa jest inaczej – On, Nauczyciel wybiera sobie uczniów wzywając ich do pójścia za Nim. Euzebiusz z Cezarei zapisze „Pomyśl o naturze i wielkości jedynego, Wszechmocnego Boga, który nie obawia się wybrać na swoich współpracowników ubogich rybaków. Gdy więc postanowił coś, o czym nikt wcześniej nawet nie pomyślał, a mianowicie obwieścić swoje przykazania i nauczanie wszystkim narodom oraz objawić samego siebie jako nauczyciela Jedynego Boga całej ludzkości, postanowił powołać do tej misji prostych ludzi. Być może dlatego, że Bóg postanowił działać w najbardziej nieprawdopodobny sposób. Bo jak niewykształceni ludzie mogliby w ogóle nauczać, choćby jedną osobę, a cóż dopiero tłumy? Jakże ci, którzy sami byli niewykształceni, mogliby pouczać narody? […] Gdy więc ustanowił ich swoimi uczniami, tchnął w nich swoją boską moc i napełnił ich siłą i odwagą. Sam jako Bóg pouczał ich za pośrednictwem swojego prawdziwego Logosu, uzdalniając ich do czynienia cudów i czyniąc z nich mistrzów dla rozumnych i myślących dusz, uzdolnił ich do pójścia za Nim, mówiąc: „Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi” (Mk 1,17). Wypełnionych taką mocą, posłał ich do wszystkich narodów, aby byli pracownikami i nauczycielami pobożności, przedstawiając ich jako głosicieli Jego nauki”[10].