Czy poza Ewangelią Mateusza możemy znaleźć potwierdzenia szczególnej roli Piotra we wspólnocie Kościoła?

Wielu starożytnych pisarzy zajmowało się tak wydarzeniem pod Cezareą Filipową, jak i jego znaczeniem doktrynalnym. Jeden z Ojców podkreślał, iż Jezus postawił swoim uczniom pytanie w Cezarei Filipowej, na ziemi pogan, by przez osobę Piotra poganie usłyszeli to, co Ojciec objawił Piotrowi[7]. Inny z ojców Kościoła podkreśla, iż „Książę Apostołów mówi, że Zbawiciel świata jest Synem Boga żywego, wyznaje w Nim rzeczywistość Ojcowskiego bóstwa. Kiedy zaś nazywa Go Chrystusem, potwierdza prawdziwość przyjętej z matki cielesnej natury. Tak więc święty Piotr łączy obydwie natury Chrystusa w jednej wypowiedzi. Nie rozdziela tego, co podwójne, ani nie dopuszcza do zmieszania tego, co pojedyncze”[8]. Podobnie inni ojcowie wskazują na wagę wypowiedzi Piotra, który nazywając Jezusa Synem Boga żywego, wskazuje, że Chrystus sam jest życiem i że śmierć nie ma nad Nim władzy.

Warto także przytoczyć myśl świętego Cypriana, który pisał o Piotrze: „Pan powiedział do Piotra: A Ja ci powiadam, że ty jesteś Piotr... Zbudował swój Kościół na jednym i chociaż po zmartwychwstaniu wszystkim apostołom dał równą władzę, mówiąc: Jak Mnie posłał Ojciec, tak i Ja was posyłam. Weźmijcie Ducha Świętego... to jednak, aby okazać jedność, ustanowił swym autorytetem początek jedności. Także inni byli tym, kim był Piotr, równymi w godności i mocy, ale u początków była jedność, tak aby Kościół Chrystusowy mógł okazywać się jako jeden”[9]. W tym samym duchu prymat Piotra wyjaśnia św. Ambroży: „Piotr był tym, do którego Jezus powiedział: Ty jesteś skałą, a na tej skale zbuduję Kościół mój. Dlatego gdzie Piotr, tam Kościół, a gdzie Kościół, tam nie ma śmierci, ale życie wieczne”[10].