Szczególne wrażenie robią te opowiadania o wskrzeszaniu zmarłych.

Nie tylko dlatego, że były to cuda niezwykle spektakularne, również w czasie publicznej działalności Jezusa. Szczególnie opis wskrzeszenia, którego dokonał Piotr Apostoł w Jafie (Dz 9,36-43) zastanawia, bo jest niemal bliźniaczym odbiciem wskrzeszenia córki Jaira dokonanego przez Jezusa (Łk 8,49-56). Odnajdujemy te same motywy: wskrzeszenia po odsunięciu tłumów, podania ręki, wezwania do podniesienia się wskrzeszonej.

Jaką to ma wymowę w odniesieniu do tematu Kościoła, który nas szczególnie interesuje?

Św. Łukasz tym prostym zabiegiem, to znaczy ukazując Apostołów jako tych, którzy dokonują dokładnie takich samych cudów jakie czynił Jezus w czasie publicznej działalności, przekazuje niezwykle głęboka naukę o Kościele. Ukazuje Kościół jako przedłużenie działalności Jezusa w świecie. Po wydarzeniach paschalnych Jezus zakończył swą ziemską drogę w sensie fizycznym, ale rodzi się wspólnota Kościoła, w której można doświadczyć tej samej obecności Zbawiciela, jak w czasie Jego publicznej działalności. Apostołowie, są niejako przedłużeniem rąk Jezusa w świecie. Niech ta myśl będzie podsumowaniem naszego dzisiejszego rozważania.

Bóg zapłać za uwagę i zapraszam do rozważania za tydzień, gdzie będziemy chcieli przyjrzeć się Apostołom jako tym, którzy są wezwani nie tylko do cudotwórczej działalności na wzór Jezusa, ale przede wszystkim do przejścia Jego paschalnej drogi z otchłani śmierci do życia.