Tak więc Izrael dzieli się na tych, którzy uwierzyli w Jezusa i na tych, którzy Ewangelię odrzucili.

Z tym, że trzeba pamiętać, że wierni pochodzenia żydowskiego odgrywali znaczącą rolę w Kościele tylko pierwszych kilkadziesiąt lat. Później ruch przechodzenia z judaizmu na chrześcijaństwo praktycznie ustał, a chrześcijanie rekrutowali się z pogan. Co ciekawe, sam termin ekklēsia (Kościół) nie pojawia się w pierw­szych rozdziałach Dziejów, gdzie mógłby być teoretycznie użyty, gdy młoda wspólnota wierzących pozostaje najpierw w ramach zebranego Izraela (Dz 2 - 5). Termin ekklēsia pojawia się dopiero wtedy, kiedy dochodzi do ostatecznego rozdziału między prawdziwym Izraelem a tymi, któ­rzy nie uwierzyli. Termin będzie pojawiał się z większą częstotliwością w dal­szych rozdziałach, kiedy do Kościoła wejdą pierwsi poganie. Łukasz unika świadomie przedwczesnego użycia terminu, zanim wspólnota wierzących nie ukształtuje się w pełni. Powstawanie Kościoła jest drogą z wieloma etapami i stopniami, a jej początków należy upatrywać w ST. Pierwsza wspólnota chrześcijańska (Dz 2-7) składa się z przedstawicieli tej części starotestamentowego ludu Bożego, który stał się prawdziwym Izraelem. W ten sposób jest zapewniona ciągłość między ludem Bożym ST a formującym się nowym ludem Bożym, Kościołem. Jedynym założycielem i twórcą Kościoła jest Bóg (20,28). On stoi za tym, co czynił Jezus, i co teraz czynią apostołowie. Dlatego Kościół nie może być zniszczony, jak zapowiada to Gamaliel (5,38-39), i o czym przekonają się jego przeciwnicy.