Drugim nieodzownym warunkiem zjednoczenia wiernych z Chrystusem, a zarazem podstawą ich wzajemnej jedności w Chrystusie, jest chrzest.

Apostoł Paweł podkreśla, że przez chrzest człowiek otrzymuje nową naturę. Zostaje wszczepiony w Chrystusa, stając się całkowicie od Niego zależnym: „Bo wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa” (Ga 3,27; por. Kol 2,12; Ef 4,5). Ochrzczony stanowi odtąd jedność z Chrystusem, utożsamia się z Nim. Wskazania te w sposób szczególnych obecne są w Liście do Rzymian. Paweł pisze: „my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie – jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca. Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie” (Rz 6,3-5).

Powyższe wskazania nie są nową nauką dla adresatów, ale przypomnieniem tego, o czym już słyszeli, a mianowicie, że chrzest jednoczy chrześcijanina z chrztem Chrystusa – chrztem krwi, o którym Zbawiciel mówił apostołom (Mk 10,38; Łk 12,50) a którego uzupełnieniem jest zmartwychwstanie. Zanurzenie w wodzie chrztu oznacza włączenie się w śmierć i pogrzeb Chrystusa, natomiast wyjście z wody – włączenie się w Jego zmartwychwstanie.

Indywidualna więź z Chrystusem przez wiarę i chrzest, stanowi podstawę wspólnoty, jedności całego Kościoła: „Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie” (Ga 3, 28). Wszyscy zostali ochrzczeni w jednym Duchu, aby stanowić jedno ciało, ciało Chrystusa (1 Kor 12,13.27). Chrzest jest zewnętrznym wyrazem wiary, publicznym jej wyznaniem. Stąd też dla Pawła wiara i obrzęd chrztu to jedno. Początek wiary jest początkiem chrześcijańskiej wspólnoty. Tworzą ją wierni ochrzczeni. Przykładem tego jest sam Paweł. Jego wiara w Chrystusa narodziła się u wrót Damaszku gdzie poznał Chrystusa, trzy dni zaś później został ochrzczony (Dz 9,9.18). Dlatego w przesłaniu do Rzymian stwierdza: „Czyż nie wiecie, że my wszyscy, którzy ochrzczeni jesteśmy w Chrystusie Jezusie, w śmierć Jego ochrzczeni jesteśmy?” (Rz 6,3; por. 1 Kor 12,13; Ga 2,19-20).

Wspólnota Kościoła nade wszystko widoczna jest w celebracji Eucharystii. Łamanie chleba (Dz 2,42; Łk 24,35; por. 1 Kor 10,16) to czas sakramentu jedności. Chrześcijanie, biorąc udział w Wieczerzy Pańskiej, przeżywali „komunię” – wspólnotę, która była jednocześnie miłością i jednością.

W starożytnym przekazie Didache widzimy podkreślenie znaczenie Eucharystii, która jest sakramentem jedności. Nawiązując do cudownego rozmnożenia chleba starożytny autor pisze: „Tak jak ten chleb łamany został rozsypany na góry i zebrany był czymś jednym, tak niechaj zgromadzony zostanie Twój Kościół z krańców ziemi w Twoim Królestwie” (Did., 9,4).

Ideę jedności Kościoła Paweł łączy z Eucharystią w Liście do Koryntian. Stwierdza w nim, iż ponieważ spożywamy jeden chleb, to jesteśmy jednym ciałem (1 Kor 10,17). Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, jest uczestnictwem we krwi Chrystusa; A chleb, który łamiemy, jest uczestnictwem w ciele Chrystusa. „Ponieważ jeden jest chleb (eucharystyczny), my wszyscy jesteśmy jednym ciałem; wszyscy bowiem jesteśmy jednego chleba uczestnikami” (1 Kor 10,17). Uczestnictwo w chlebie eucharystycznym, pisze Paweł, jest uczestnictwem w ciele Chrystusa. Ponieważ jeden jest chleb eucharystyczny – jedno ciało Chrystusa, więc i my jesteśmy jednym ciałem – ciałem Chrystusa. Eucharystia zacieśnia więź z Chrystusem i w Chrystusie ze wszystkimi wiernymi, akcentuje jedność wszystkich uczestników w jednym, eucharystycznym ciele Chrystusa.