Tekst Starego i Nowego Testamentu
W przybliżeniu można przyjąć, że Stary Testament powstawał przez ponad 1000 lat.
Papirusy
Obecnie posiadamy ok. 90 papirusów. Oznaczamy je literą P z indeksem numerycznym, np. P52. Pochodzą one począwszy od II w. Z najważniejszych należy wymienić:
- P52 - J. Rylandsa – Został znaleziony w Egipcie w 1920 roku. Według badaczy pochodzi z około 120 roku. Ten niewielki manuskrypt (ok. 9x6 cm) zawiera tekst Ewangelii wg św. Jana: J 18,31-33.37-38. Jest to najstarszy fragment Nowego Testamentu. Między powstaniem Ewangelii Jana a spisaniem tego manuskryptu minęło co najwyżej dwadzieścia lat. Ze względu na wczesny czas jego powstania tego papirusu zliczany jest on do pierwszej kategorii świadków tekstu.
- kolekcja A. Chester Beatty’ego – składa się z papirusów: P45 – pochodzący z początku III wieku, zachowany w formie kodeksu, posiada 28 kart na których znajduje część Ewangelii i Dziejów; P46 – papirus pochodzący z około 200 roku, składa się z 86 kart i zawiera część zbioru listów św. Pawła, P47 – papirus zachowany w formie kodeksu zawiera na 10 kartach fragment Apokalipsy. Przez niektórych badaczy zaliczany jest do pierwszej kategorii świadków Nowego Testamentu.
- kolekcja M. Bodmera – składają się na nie papirusy: P66 – pochodzący z II/III wieku, zawiera 78 kart (choć do naszych czasów zachowało się 75 kart, na których znajduje się niemal cała Ewangelia wg św. Jana. Uważany jest za świadka pierwszego stopnia Nowego Testamentu; P75 – jeden z najstarszych manuskryptów Nowego Testamentu. Pochodzi najprawdopodobniej z około 175-225 roku. Zawiera 51 kart tekstu – większą część Ewangelii wg św. Łukasza i połowę Ewangelii wg św. Jana. W oryginale kodeks składał się z 36 kart papirusowych zgiętych na pół, w celu łatwiejszego spisywania i czytania tekstu. Jest zaliczany do pierwszej kategorii światków Nowego Testamentu[17].
