Ks. Franciszek Klag - był emerytowanym proboszczem w Rytrze. Urodził się 20 marca 1940 roku w Jastrzębiu (miejscowości należącej do parafii Czarny Potok). Egzamin dojrzałości złożył w Starym Sączu. Wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie, a po ukończeniu studiów filozoficzno – teologicznych przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa tarnowskiego Jerzego Ablewicza w dniu 28 czerwca 1964 roku. Jako wikariusz pracował w parafiach: Szczucin, Nowy Sącz – św. Małgorzaty, Rzepiennik Biskupi, Szczepanów i Rytro. W latach 1985 – 2009 pełnił urząd proboszcza parafii Rytro. Podczas jego posługi proboszczowskiej został wybudowany nowy kościół parafialny, a także plebania. Ponadto sprawował obowiązki notariusza dekanatu Stary Sącz, a następnie notariusza dekanatu Piwniczna. Należał również do Rady Kapłańskiej Diecezji Tarnowskiej oraz do Komitetu Organizacyjnego do spraw Koronacji Obrazu Matki Bożej w Czarnym Potoku. Po przejściu na emeryturę pozostał w parafii Rytro w charakterze rezydenta. Od 2011 roku mieszkał w Domu Księży Emerytów przy ul. Pszennej w Tarnowie.

Ks. Stanisław Jakubas - był długoletnim proboszczem parafii w Starym Wiśniczu. Urodził się 30 października 1933 r. w Sufczynie. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk bp. Karola Pękali 30 grudnia 1956 roku. Jako wikariusz pracował w parafiach Brzeźnica k. Bochni, Ropczyce i Stary Wiśnicz. Od 1969 do 1986 roku był diecezjalnym referentem ds. środków społecznego przekazu. W latach 1970–2003 pełnił urząd proboszcza parafii Stary Wiśnicz. Ponadto sprawował obowiązki notariusza, a następnie wicedziekana dekanatu Lipnica Murowana. W grudniu 1996 roku został obdarzony godnością kanonika gremialnego Kapituły Kolegiackiej w Nowym Sączu. Po przejściu na emeryturę pozostał w parafii Stary Wiśnicz jako rezydent.

Ks. Józef Piszczek - misjonarz w Kongo-Brazzaville. Urodził się w Tylmanowej 25 lipca 1956 roku. Podstawowe wykształcenie zdobył na miejscu, a szkołę średnią ukończył w Krościenku. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk  bp. Jerzego Ablewicza 31 maja 1981 roku.

Po przyjęciu święceń pracował w parafii Góra Ropczycka i św. Kazimierza w Nowym Sączu, gdzie był również kapelanem szpitala. W kwietniu 2006 roku został odznaczony przez biskupa tarnowskiego godnością kanonika kapituły kolegiackiej w Nowym Sączu.

Idąc za głosem powołania misyjnego zgłosił swoją dyspozycyjność wyjazdu na misje. Przygotowanie do tej pracy odbył w Warszawie w Centrum Formacji Misyjnej w latach 1986-1987. Uroczyście do podjęcia działalności misyjnej w Kongu-Brazzaville został posłany przez Ojca św. Jana Pawła II w Warszawie 10 czerwca 1987 roku. Wtedy otrzymał krzyż misyjny. W tym samym roku pod koniec września przez Moskwę dotarł do Konga i rozpoczął swoją misyjną posługę na północy kraju w Oyo, gdzie w maju 1973 roku dotarli pierwsi misjonarze tarnowscy. W tej misji pracował przez cały czas swego pobytu w Kongo, będąc od 1993 roku proboszczem. Na terenie misji w Oyo był przede wszystkim duszpasterzem i katechizował.

Wybudował jednak wiele kaplic, na miejscu rozbudował kościół oraz postawił nowy gmach szkoły katolickiej, którą sfinansowali kolędnicy misyjni z wkładem jego rodzinnej parafii Tylmanowa.

Ks. prof. Jan Łach - emerytowany profesor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, były rektor tej uczelni. Urodził się 15 czerwca 1927 roku w Gorzkowie. Pochodził z parafii Brzeźnica koło Bochni. Egzamin dojrzałości złożył w 1947 roku w Tarnowie. Wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie, a po ukończeniu studiów filozoficzno – teologicznych, otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa tarnowskiego Jana Stepy w dniu 4 maja 1952 roku, w Tarnowie.

Jako wikariusz pracował w parafii Rzezawa. W 1956 roku został skierowany na studia specjalistyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, które uwieńczył doktoratem z teologii w 1957 roku. W latach 1959 – 1967 prowadził wykłady z liturgiki, Pisma Świętego Starego i Nowego Testamentu, a także lektoraty z języka hebrajskiego i języka greckiego w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. W roku 1967 wyjechał na dalsze studia do Rzymu, gdzie uzyskał licencjat nauk biblijnych. Od roku 1969 był pracownikiem naukowym Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (obecnie Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego). Habilitował się w zakresie teologii biblijnej w 1971 roku, a w roku 1980 został profesorem nadzwyczajnym. W 1987 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego nauk teologicznych. Od 1990 do 1996 roku był rektorem Akademii Teologii Katolickiej. Był wybitnym znawcą teologii biblijnej, autorem bardzo wielu publikacji z zakresu biblistyki, brał też udział w pracach zespołu opracowującego Biblię Tysiąclecia. Po przejściu na emeryturę, od 2001 roku mieszkał w charakterze rezydenta w Gorzkowie. W 1991 roku został obdarzony godnością Kapelana Jego Świątobliwości, a w 1995 roku otrzymał godność Prałata Honorowego Ojca Świętego. W roku 2012 został odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Ks. prałat Kazimierz Stępień – emerytowany proboszcz  w parafii Krużlowa. Ksiądz Kazimierz Stępień urodził się 2 maja 1935 roku w Łużnej, jako syn Władysława i Marii Więcek. Po złożeniu egzaminu dojrzałości w roku 1961 podjął studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. Święcenia kapłańskie otrzymał w katedrze tarnowskiej w dniu 26 czerwca 1960 roku, z rąk biskupa Karola Pękali.

Jako wikariusz pracował kolejno w parafiach: Jazowsko – od 20 lipca 1960 roku, Radgoszcz – od 1 sierpnia 1963 roku, Jurków k. Limanowej – od 18 czerwca 1966 roku. W dniu 10 czerwca 1974 roku został mianowany wikariuszem ekonomem, a 31 sierpnia tego samego roku proboszczem parafii Jamy. Jednocześnie w latach 1979-1985 pełnił obowiązki notariusza dekanatu Radomyśl Wielki. Następnie z dniem 10 września 1985 roku objął obowiązki administratora, a 12 października 1985 roku proboszcza parafii Krużlowa, gdzie po przejściu na emeryturę w dniu 27 listopada 2005 roku zamieszkał w charakterze rezydenta.

W dowód wyróżnienia za gorliwie pełnioną posługę kapłańską otrzymał w dniu 25 listopada 1976 roku diecezjalne odznaczenie Expositorium Canonicale, a w dniu 23 grudnia 1983 roku diecezjalny przywilej Rochetto et Mantelleto. Ponadto w dniu 9 czerwca 1992 roku. Ojciec Święty Jan Paweł II nadał księdzu Kazimierzowi tytuł kapelana Jego Świątobliwości.

Ks. prof. Jerzy Bajda – emerytowany  profesor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego  w Warszawie. Urodził się 11 maja 1928 roku w Krakowie jako syn Stefana i Józefy z domu Jędryka. Egzamin dojrzałości złożył w 1949 roku w Bochni, a następnie wstąpił do tarnowskiego Wyższego Seminarium Duchownego. Po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Karola Pękali, w dniu 9 maja 1954 roku w Tarnowie. Z dniem 31 sierpnia 1954 roku został mianowany wikariuszem parafii pod wezwaniem św. Mateusza w Mielcu. W 1956 roku został skierowany na studia specjalistyczne z zakresu prawa kanonicznego na Katolicki Uniwersytet Lubelski, które ukończył w 1963 roku. W dniu 28 czerwca 1963 roku obronił doktorat z prawa kanonicznego. W latach 1960-1962 był również wikariuszem parafii Gorlice. W 1963 roku przez krótki czas był wikariuszem parafii katedralnej w Tarnowie, a następnie z dniem 5 września 1963 roku objął obowiązki ojca duchownego  w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie, które pełnił do września 1966 roku. W 1965 roku podjął wykłady z teologii moralnej w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. W dniu 24 lipca 1968 roku otrzymał nominację na diecezjalnego referenta do spraw ekumenizmu, ponadto z dniem 1 września 1969 roku objął urząd rektora kościoła w Koszycach Małych, który sprawował do 1972 roku. Od 13 marca 1972 roku był również członkiem diecezjalnej rady duszpasterstwa rodzin. W sierpniu 1972 roku został zwolniony z obowiązków w diecezji tarnowskiej, aby podjąć pracę dydaktyczną i naukową w Akademii Teologii Katolickiej (obecnie Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego)  w Warszawie. W 1980 roku habilitował się na podstawie rozprawy Powołanie chrześcijańskie jako zasada teologii moralnej.W 1981 roku zostałdocentem, a w 1993 roku profesorem nadzwyczajnym w Akademii Teologii Katolickiej. Przez wiele lat był dyrektorem Konwiktu Księży Studentów.  W 1997 roku został kierownikiem Katedry Teologii Moralnej Małżeństwa  i Rodziny w Instytucie Studiów nad Rodziną Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Należał również do Rady Naukowej Instytutu Jana Pawła II na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim oraz wchodził w skład redakcji kwartalnika „Ethos”. Był bardzo cenionym teologiem moralistą, wiele publikował, również w pismach „Nasz Dziennik” i „Moja Rodzina”, współpracował też z Radiem Maryja i Telewizją Trwam. Po przejściu na emeryturę w 2011 roku zamieszkał, w Domu Księży Emerytów w Tarnowie, przy ul. Pszennej 7. W dowód wyróżnienia za gorliwie pełnioną posługę kapłańską otrzymał w dniu 18 stycznia 1966 roku diecezjalne odznaczenie Expositorium Canonicale, a w dniu 2 grudnia 1978 roku diecezjalny przywilej Rochetto et Mantoletto. Został także obdarzony w dniu 9 czerwca 1992 roku godnością kapelana Jego Świątobliwości.

Ks. Szczepan Kasiński – emerytowany proboszcz  parafii Łomnica-Zdrój. Urodził się 1 grudnia 1944 roku w Pasierbcu, jako syn Mikołaja i Zofii z domu Ryś. Egzamin dojrzałości złożył w 1962 roku w Limanowej. Wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie, a po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa tarnowskiego Jerzego Ablewicza w dniu 31 maja 1970 roku w Tarnowie. Jako wikariusz pracował najpierw w parafii Padew Narodowa – od 11 sierpnia 1970 roku. Kolejną parafią,  w której pełnił posługę wikariusza, była parafia Żegiestów – od 30 czerwca 1973 roku. Z dniem 7 grudnia 1977 roku został mianowany wikariuszem parafii Jazowsko, a od 18 czerwca 1979 roku był wikariuszem w parafii Zasów, gdzie również została mu zlecona troska o budowę kaplicy w Wiewiórce. 9 lipca 1983 roku został mianowany proboszczem parafii  pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Zasowie, natomiast z dniem  15 kwietnia 1991 roku objął urząd proboszcza parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Łomnicy-Zdroju. Ponadto w latach 1995-1996 był wicedziekanem dekanatu Piwniczna, a w latach 1996-2000 dziekanem dekanatu Piwniczna. Urząd proboszcza pełnił do 17 lutego 2002 roku, a następnie pozostał w parafii Łomnica-Zdrój jako rezydent. 

W dowód wyróżnienia za gorliwie pełnioną posługę kapłańską otrzymał w dniu 20 grudnia 1983 roku diecezjalne odznaczenie Expositorium Canonicale, a 25 marca 1991 roku diecezjalny przywilej Rochetto et Mantoletto. 

Ks. Stanisław Gancarz – proboszcz parafii Korzenna. Urodził się 21 lipca 1950 roku w Mechowcu, jako syn Stanisława i Rozalii z domu Opalińska. Pochodził  z parafii Cmolas (aktualnie w diecezji rzeszowskiej). Egzamin dojrzałości złożył w 1968 roku w Kolbuszowej. Wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego  w Tarnowie, a po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych, otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa tarnowskiego Jerzego Ablewicza w dniu 2 czerwca 1974 roku w Tarnowie. Jako wikariusz pracował najpierw w parafii Ciężkowice – od 24 czerwca 1974 roku. Kolejną parafią, w której pełnił posługę wikariusza, była parafia Pustynia – od 11 czerwca 1980 roku. Z dniem 8 sierpnia 1981 roku został mianowany wikariuszem parafii pw. św. Mikołaja w Bochni, sprawował też funkcję kapelana szpitala w Bochni. Od 10 czerwca 1983 roku był wikariuszem w parafii Męcina, a od 26 czerwca 1984 roku pracował jako wikariusz w parafii Brzezna, gdzie została mu też zlecona troska o budowę kaplicy na Strzygańcu. W dniu 19 czerwca 1991 roku został mianowany proboszczem parafii pw. Matki Bożej Szkaplerznej w Korzennej. Ponadto w latach 1992-1997 był wicedziekanem dekanatu Bobowa, a w latach 1997-2007 dziekanem dekanatu Bobowa. W dowód wyróżnienia za gorliwie pełnioną posługę kapłańską otrzymał w dniu 25 marca 1991 roku diecezjalne odznaczenie Expositorium Canonicale,  a 22 grudnia 1992 roku diecezjalny przywilej Rochetto et Mantoletto. 

Ks. Sylwester Ortyl – emerytowany proboszcz  parafii Wadowice Dolne. Urodził się 7 grudnia 1933 roku w Kliszowie, jako syn Józefa i Anny z domu Wieczerzak. Pochodził z parafii Gawłuszowice (obecnie w diecezji sandomierskiej). Egzamin dojrzałości złożył w 1952 roku w Tarnowie. Wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie, a po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Karola Pękali w dniu 23 czerwca 1957 roku w Tarnowie. Jako wikariusz pracował najpierw w parafii Barcice – od 10 lipca 1957 roku. Kolejną parafią,  w której pełnił posługę wikariusza, była parafia pod wezwaniem św. Jakuba  w Tuchowie – od 10 lipca 1961 roku. Z dniem 1 sierpnia 1963 roku został mianowany wikariuszem parafii Zagorzyce. Od 3 sierpnia 1966 roku był wikariuszem w parafii Biecz, a od 24 czerwca 1974 roku pracował jako wikariusz w parafii Okulice. W dniu 13 stycznia 1979 roku został mianowany proboszczem parafii pw. św. Franciszka z Asyżu w Wadowicach Dolnych. Urząd proboszcza pełnił do 2003 roku, a następnie pozostał w parafii Wadowice Dolne,  w charakterze rezydenta. Od 2012 roku mieszkał w Domu Księży Emerytów przy ul. Pszennej w Tarnowie. W dowód wyróżnienia za gorliwie pełnioną posługę kapłańską otrzymał w dniu 20 grudnia 1983 roku diecezjalne odznaczenie Expositorium Canonicale, a w dniu 15 grudnia 1986 roku diecezjalny przywilej Rochetto et Mantoletto.

Jerzy Sopoćko - aktor, reżyser teatralny, dyrektor naczelny i artystyczny Tarnowskiego Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie od sierpnia 1995 do grudnia 1997. W Tarnowie wyreżyserował przedstawienia: „Skąpiec” Molier(1996), „Ironia Losu” Marcel Mithois (1996), „Wisława Szymborska” (1996), „Matka” S.I.Witkiewicz (1997) i „Parking” A.B.Fac (1997).

Ppor. Zdzisław Furmański pseudonim „Śmiały” - bojownik walk o niepodległość Polski w latach okupacji niemieckiej i sowieckiej, m.in. żołnierz zgrupowania partyzanckiego mjr. Jana Piwnika „Ponurego”, więziony przez Niemców i komunistów, Żołnierz Wyklęty, odważny, niezłomny,  żarliwy polski patriota, do końca swoich dni  niezwykle aktywny,  zaangażowany w przedsięwzięcia kilku organizacji, które są sygnatariuszami  Obywatelskiego Porozumienia Osób i Organizacji na rzecz Tradycji i Niepodległości.

Emil Wzorek - wybitny trener i wychowawca wielu wspaniałych lekkoatletów, wszechstronny sportowiec, m.in. bokser Metalu, koszykarz Tarnovii, bobsleista Olimpii Kowary i posiadacz I klasy w gimnastyce sportowej, najbardziej związany był z „Królową Sportu”.

Specjalizował się w biegach średnich i długich, był medalistą mistrzostw Wojska Polskiego ale przede wszystkim świetnym trenerem. Szkoleniowiec sekcji lekkoatletycznych Tarnovii Tarnów i Unii Tarnów. Zawodnicy trenowani przez Emila Wzorka odnieśli wiele sukcesów sportowych o randze ogólnopolskiej i międzynarodowej. Wychował wielu wybitnych reprezentantów Polski, uczestników poważnych zawodów w Polsce i Europie. Wychowankami trenera Wzorka są m.in. Danuta Mysiakówna-Nowak - mistrzyni Polski i członkini kadry olimpijskiej, Edward Mleczko – wielokrotny mistrz Polski na długich dystansach, rekordzista Polski na 10 000 m, reprezentant Polski, czy też Feliks Wawrzoń – rekordzista Polski na 800 m, czwarty zawodnik mistrzostw Europy i wielu innych.

Tadeusz Urban - radny pierwszej kadencji tarnowskiego samorządu w latach 1990 – 1994, wieloletni i zasłużony pracownik Zakładów Azotowych, z zamiłowania turysta, działacz PTTK, członek Klubu Górskiego „Karpaty” Tarnów.

Władysław Konieczny - historyk, długoletni kustosz placówki muzealnej Dwór w Dołędze (gm. Szczurowa), Oddziału Muzeum Okręgowego w Tarnowie. Człowiek o dużej kulturze osobistej, postać ceniona, znana i lubiana w środowisku muzealnym, ludzi kultury i nauki. Był badaczem, znawcą dziejów Dworu w Dołędze oraz jego sławnych mieszkańców. Opracował i opublikował wiele artykułów i prac historycznych, w tym pamiętniki Marii Pikuzińskiej. Był animatorem licznych zdarzeń kulturalnych, z których na stałe pozostały w pamięci "Koncerty w szlacheckim dworze". Był odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi i wieloma odznaczeniami resortowymi. Autor licznych publikacji w czasopismach naukowych i prasie lokalnej, oraz podstawowej monografii pt. „Dwór w Dołędze”. Organizator wielu cyklicznych imprez kulturalnych; jak chociażby znanych koncertów muzycznych w dołęskim dworze. Znakomity znawca dziejów emigracji polskiej, powstania i rabacji z 1846 r., powstania styczniowego.

Dr Grzegorz Borowiec - ordynator sądeckiej otolaryngologii. Przez 12 lat szefował Oddziałowi Otolaryngologicznemu Szpitala Specjalistycznego im. J. Śniadeckiego w Nowym Sączu. Pochodził z Tarnowa. Posiadał dwie specjalizacje. Był otolaryngologiem i neurochirurgiem. W ciągu 12 lat wykonał niezliczoną liczbę operacji, dzięki którym uratował niejedno życie. Jako jeden z nielicznych w Polsce przeprowadzał niezwykle skomplikowane operacje wszczepienia implantów słuchowych.

Jacek Szaliński - specjalista chirurgii ogólnej i specjalista chirurgii onkologicznej. W Centrum Onkologii w Nowym Sączu był ordynatorem oddziału chirurgii onkologicznej. W Szpitalu Specjalistycznym im. J. Śniadeckiego w Nowym Sączu przepracował ponad dwadzieścia lat. Miał II stopień specjalizacji z chirurgii ogólnej i był specjalistą z chirurgii onkologicznej. Jacek Szabliński uważany był za lekarza otwartego na wszelkie nowinki medyczne. Miał nowoczesne podejście do medycyny i przychylnie patrzył na przemiany, jakie zachodzą we współczesnej medycynie. Był cenionym lekarzem, lubianym przez pacjentów i współpracowników, którzy podkreślają, że ciężko będzie się pogodzić z faktem, że już więcej go nie zobaczą.

Prof. Wojciech Froehlich - wybitny uczony, sądeczanin, geograf, hydrolog i geomorfolog (nauka o formach rzeźby powierzchni Ziemi), patriota sądecki. Był absolwentem I LO im. J. Długosza w Nowym Sączu i Uniwersytetu im. M. Kopernika w Toruniu, Wydział Biologii i Nauki o Ziemi (praca magisterska pt. „Wzgórza morenowe nad doliną Wisły k. Szpetela”), kierownikiem Stacji Badawczej w Instytucie Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN, ostatnio związany z Zakładem Badań Geośrodowiska PAN. Autor ponad 80 prac naukowych, członek wielu krajowych i międzynarodowych towarzystw naukowych. Przez wiele lat prowadził stację terenową PAN w Homrzyskach, gm. Nawojowa (współautor pracy pt. „Warunki naturalne zlewni Homerki i jej otoczenia). Tytuł doktora nauk geograficznych z zakresu geografii fizycznej uzyskał w 1974 roku na podstawie dysertacji pt. „Dynamika i roczny cykl procesów fluwialnych w dorzeczu Kamienicy Nawojowskiej”. Po studiach, w latach 60. zeszłego stulecia uczył geografii w I LO im. J. Długosza. W 1995 roku uzyskał tytuł profesora nauki o Ziemi. Wielokrotnie odznaczany, m.in. w 2000 r. zespołowym wyróżnieniem Ministra Środowiska za publikację pt. „Monografia powodzi lipiec 1997 w dorzeczu Wisły”. Odkrył ślady wybuchu elektrownie jądrowej w Czarnobylu w mułach Jeziora Rożnowskiego, czym wywołał międzynarodową dyskusję.

Zbigniew Abram - artysta malarz, sądeczanin, członek Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Nowym Sączu. Był laureatem wielu konkursów i przeglądów artystycznych. Uprawiał malarstwo olejne, akwarele, grafikę oraz rzeźbę. Inspiracją jego twórczości była architektura ludowa, zabytki kultury z Sądecczyzny i Podhala. Malował wiejskie kościółki, cerkiewki, kapliczki i krzyże przydrożne, stare chłopskie zagrody, pomniki przeszłości; w swoich pracach ukazywał piękno górskiego pejzażu. Jego prace znajdują w wielu kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą.

Grzegorz Mróz – Buchara - znany sądecki kulturysta.

Józef Kożuch – nauczyciel chemii i emerytowany wicedyrektor Zespołu Szkół nr 1 im KEN w Nowym Sączu.

Jan Krajewski - geograf, przewodnik PTTK. Zginął tragicznie, potracony przez samochód. Z wykształcenia geograf, z zamiłowania turysta górski, bardzo dobrze znający Karpaty. Do Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego wstąpił w 1994 r. i był bardzo aktywnym członkiem nowosądeckiego Oddziału Beskid, m.in. przez dwie kadencje był członkiem zarządu Oddziału, prowadził społecznie wycieczki organizowane dla mieszkańców Nowego Sącza, brał udział w wyprawach Sekcji Wysokogórskiej. Za swoją działalność został wyróżniony Złotą Odznaką PTT z Kosówką a przez ministra sportu odznaką „Za Zasługi dla Turystyki”.

Julian Wajda – starosądecki lekarz i społecznik, specjalista medycyny rodzinnej i ogólnej, ginekolog-położnik i starosądecki społecznik. W ośrodku zdrowia w Starym Sączu przepracował 37 lat. Julian Wajda był mocno zaangażowany w rozwój Miejskiej Przychodni Rejonowej w Starym Sączu. Zabiegał o zwiększanie dostępności do specjalistycznych usług medycznych. Interesował się sprawami środowiska lokalnego, brał aktywny udział w życiu społecznym Starego Sącza. W latach 1998-2002 był Radnym Rady Miejskiej w Starym Sączu, a w latach 2002-2006 sprawował mandat radnego Rady Powiatu Nowosądeckiego.

Jan Tabaszewski - najstarszy sądecki heligonista pochodzący z Miłkowej (gm. Korzenna) a mieszkający w Nowym Sączu. Pochodził z muzykalnej rodziny, gdzie głównym ambasadorem gry na heligonce (rodzaj akordeonu) był ojciec Michał Tabaszewski. Tabaszewski po zakończeniu II wojny światowej został powołany do wojska i walczył z oddziałami Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA). Swój udział miał także w odbudowie zniszczonej wojną Warszawy. Był podporą zespołów regionalnych „Lachy”, „Podegrodzie”, „Mszalniczanie”. Wraz z nimi uczestniczył w wielu przeglądach i konkursach. Za swoją grę wielokrotnie był nagradzany.
 

Adam Kustroń - długoletni nauczyciel w Zespole Szkół Samochodowych w Nowym Sączu , syn gen. Józefa Kustronia. Absolwent Gimnazjum nr 2 im. Bolesława Chrobrego w Nowym Sączu, ukończył wydział politechniczny (kierunek samochodowo-lotniczy) przy AGH w Krakowie. Po studiach pracował krótko w owocarni w Dąbrówce (PZPO-W), a następnie przeniósł się do nowoutworzonego Technikum Samochodowego, gdzie przez ponad 30 lat, do emerytury, uczył przedmiotów zawodowych (m.in. elektrotechniki).
 

Bolesław Gieniec - twórca oryginalnych rzeźb w kamieniu z Mystkowa. Jego dziełem jest m.in. kamienny drogowskaz na rozstaju dróg Mszalnicy i Mystkowa, przedstawiający króla Władysława Łokietka, założyciela Mystkowa. W wykuwanych przez Gieńca w kamieniu postaciach zawsze przemawiała nutka historii. M.in. wyrzeźbił dwie postacie Jana Pawła II, jedna jako beskidzkiego turysty. Dla ojców jezuitów z Rynku w Nowym Sączu wykuł popiersie Piotra Skargi, dla sądeckiego ratusza postać Stanisława Małachowskiego, ozdabiał też kościół św. Katarzyny w Grybowie. Odnowił wiele kapliczek przydrożnych na Sądecczyźnie.
 

Marian Ludkowski - wieloletni przewodniczący zarządu osiedla Szujskiego w Nowym Sączu. Był pierwszym dyrektorem nowosądeckiej Izby Wytrzeźwień w latach 80. zeszłego stulecia, potem zaangażował się w działalność społeczną, był m.in. prezesem klubu AA "Zdrowie", udzielał się w kole wędkarskim"Centrum". Od 28. lat pełnił funkcję przewodniczącego zarządu osiedla Szujskiego. Był bardzo zaangażowany w sprawy swojej dzielnicy. Chodził na sesje Rady Miasta, gdzie w kuluarach zabiegał u prezydentów i radnych o załatwienie rozmaitych problemów osiedla. Opiekował się kapliczką Matki Bożej na ul. Sienkiewicza, organizował majówki osiedlowe. Lubiany i szanowany, szczególnie przez starszych mieszkańców osiedla.
 

Wiesław Mochnacki - autor pocztówek i datowników, miłośnik historii i astronomii, filatelista, kolekcjoner i projektant okolicznościowych kartek pocztowych, odnoszących się do ważnych dat z historii regionalnej.  Był absolwentem I LO im. Jana Długosza w Nowym Sączu, długoletnim pracownikiem Poczty Polskiej, ostatnio w Krakowie. Pasjonował się astronomią, posiadał w domu teleskop, prezesował nieistniejącemu już sądeckiemu oddziałowi Polskiego Towarzystwa Miłośników Astronomii. Współpracował z Polskim Towarzystwem Historycznym O/ Nowy Sącz, odznaczony Złotą Odznaką Honorową Polskiego Związku Filatelistycznego. Był współautorem (w duecie z Leszkiem Zakrzewskim, szefem sądeckiego PTH) ponad 200 okolicznościowych pocztówek i datowników, odnoszących się do ważnych rocznic z historii Nowego Sącza i Sądecczyzny. Ogółem doprowadził do wydania prawie 1000 kart pocztowych. 
 

Henryk Mazgaj - budowniczy szopek w stylu sądeckim, rzeźbiarz amator.

Płk Wacław Ociepka - wieloletni szef sądeckiego WKU. Pochodził z Pasierbca. Był absolwentem Gimnazjum w Limanowej i Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu. Jako młody oficer służył w jednostkach liniowych w Choszczynie i Chełmie Pomorskim.
Był szefem Wojskowej Komendy Uzupełnień (wcześniej WKR) w Nowym Sączu w latach 1975-1990 zeszłego stulecia. Społecznik. Był radnym powiatu limanowskiego i nowosądeckiego a także miasta Nowego Sącza. Zasłużony przy budowie szkół w Pasierbcu, Kąclowej, Łososinie Górnej. Pomagał również przy budowie kościołów w Pasierbcu, Łososinie Górnej, Zabrzeży, Łomnicy i Łososinie Dolnej. Po przejściu na emeryturę wiceprezes, a później prezes zarządu wojewódzkiego Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy, działał również w LOK i PCK. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
 

Jan Witowski - żołnierz Polskiej Podziemnej Armii Niepodległościowej, antykomunistycznej partyzantki działającej na Sądecczyźnie w latach 1947-49. Pochodził z Poręby Małej. Pełnił funkcję organizatora placówek, tzw. trójek, nosił pseudonim Szlifbruk. Aresztowany przez UB  27 sierpniu 1948 roku i skazany przez sąd stalinowski; przesiedział 7 lat w najcięższych więzieniach PRL: Wronkach i Rawiczu.

 

Stanisława Longosz - nauczycielka i dyrektor Szkoły Podstawowej nr 2 w Dębicy, radna miejska trzech kadencji. Była doktorem nauk humanistycznych, od połowy lat 60. nauczycielką w Szkole Podstawowej nr 2. Działała w Związku Nauczycielstwa Polskiego; zaś w 1980 roku także w nauczycielskiej Solidarności. Od 1982 do 1985 roku była zastępcą dyrektora, zaś od 1985 do 1994 roku dyrektorem SP 2; wtedy przeszła na emeryturę. To za jej kadencji szkoła ta odzyskała nazwę Królowej Jadwigi. Przez trzy kadencje, w latach 1994-2006 była radną miejską z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej, w pierwszej i trzeciej kadencji przewodniczącą Komisji Oświaty. Rozwój szkół zawsze był jej najbliższy, dopominała się i walczyła o ich remonty, ale także o rozwiązania socjalne, korzystne dla nauczycieli. Także dzięki jej zaangażowaniu wybudowana została sala gimnastyczna przy Szkole Podstawowej nr 11, dokończona budowa Miejskiego Gimnazjum nr 3 i Szkoły Podstawowej nr 12 na Wolicy, rozpoczęta też została budowa nowego budynku SP nr 10.

Wiesław Tlałka - znany bocheński ginekolog, wieloletni ordynator oddziału ginekologiczno-położniczego w miejscowym szpitalu. Społecznik. Od 2003 r. aż do śmierci był w zarządzie Stowarzyszenia Bochniaków i Miłośników Ziemi Bocheńskiej. Publikował w „Wiadomościach Bocheńskich”, prezentował wykłady i prelekcje m.in. w Domu Bochniaków oraz w siedzibie Katolickiego Stowarzyszenia Civitas Christiana.

Józef Wojtowicz - zasłużony trener chodu sportowego Odrodzonego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół w Mielcu. Na początku lat 50. uczestniczył w biegach narodowych. Trenował sprinty i biegi średniodystansowe w LKS "Tęcza" Mielec. Rekordy życiowe to: 11,5 sek. na 100 m, 23,5 sek. na 200 m. Od 1953 r. zajmował się trenowaniem młodzieży, a w 1955 r. uzyskał uprawnienia instruktora lekkoatletyki. Pracował w Radzie Powiatowej LZS w Mielcu. Uzyskał tytuły trenera II, a później I klasy. W latach 80. zajął się chodem sportowym. Był dyrektorem MOSiR w Mielcu w latach 1989-1996. Zainicjował powstanie Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" i jego połączenie z LKS "Tęcza". Był organizatorem imprez cyklicznych (sztafet) szlakami związanymi z Miejscami Pamięci Narodowej i rocznicami wielkich wydarzeń w historii Polski. Był też jednym z inicjatorów i organizatorów Memoriału Gen. W. Sikorskiego. Po rozstaniu z TG "Sokół" w 2000 r. zainicjował powstanie Odrodzonego TG "Sokół" i był jego wiceprezesem. Doprowadził do współpracy klubu z klubem sportowym w Iwanofrankowsku (Ukraina). Wychował i trenował wielu reprezentantów kraju w biegach i chodach sportowych w kategorii seniorów i juniorów, m.in.: biegaczy J . Szaładygę , B. Szkotnickiego i B. Płaskonkę oraz specjalistów chodu sportowego: K. Mróz (Mosio), R. Rogóż (Kapuścińska), B. Betlej, A. Sambor, D. Wolskiego, R. Sikorę,  w tym uczestników Igrzysk Olimpijskich P. Buziak i R. Augustyna. Prowadzeni przez niego zawodnicy zdobyli ponad 120 medali Mistrzostw Polski w różnych kategoriach wiekowych. Wyróżniony odznaczeniami państwowymi i resortowymi.

Antoni Weryński - prezes SPR Stal Mielec. Ukończył Technikum Mechaniczne, studiował na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. W 1963 roku zaczął trenować piłkę ręczną w Stali Mielec. Do składu I drużyny wszedł w 1967 roku. Wtedy też został zatrudniony w WSK Mielec i jako pracownik zakładu został oddelegowany do reprezentowania Stali. W pierwszej drużynie mieleckiego klubu grał do 1984 roku, był współautorem największych sukcesów mieleckiego klubu: pierwszego awansu do ekstraklasy w 1969 roku, zdobycia Pucharu Polski w 1971 roku, wicemistrzostwa Polski w 1975 roku. Tylko w sezonie 1981/1982 opuścił na krótko Stal, wyjechał do austriackiego pierwszoligowca Alpine Linz. W młodzieżowej reprezentacji Polski rozegrał 8 spotkań. W 1978 roku uzyskał uprawnienia instruktora piłki ręcznej. Od lat 90. angażował się w działalność Stowarzyszenia Nasz Mielec. W 1994 roku został wybrany Radnym Miejskim. W latach 1994 – 1998 był członkiem Zarządu Miasta Mielca. Był członkiem Mieleckiej Izby Gospodarczej i jednym z założycieli Mieleckiego Towarzystwa Kupieckiego, a także pierwszym prezesem tej organizacji. Od 1999 roku pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Piłki Ręcznej Stal Mielec.