Lipnickie palmy są wyjątkowe i rzeczywiście najdłuższe. Ale kompleksów nie muszą mieć inni, którzy ręcznie przygotowują swoje palmy. Bo ważniejsze jest podtrzymanie ludowej tradycji niż kupowanie chińskich produktów. Miotły i wiechy Palmę naszego regionu robiono m.in. z trzciny i zielonych gałęzi, będących symbolem życia. Ważnym elementem, a przy tym jednym z bardziej dekoracyjnych, były kwiaty z bibuły, które pokrywano rozpuszczonym woskiem, by na dłużej zachować ich kolor i kształt. W regionie ciężkowickim palma przypominała krzyż i stąd też nazywana była palmą krzyżową. Oprócz kwiatów zdobiły ją kolorowe paski, zwane pióropuszami. W Rzepienniku Strzyżewskim znane są palmy mietły i wiechy. Mietła robiona była na przykład z gałązek wierzbowych, przyciętych na długość od kilkunastu do kilkudziesięciu centymetrów i uformowanych na kształt miotły. Obwiązywano je sznurkiem z konopi, który później używano do poganiania bydła. W takiej palmie umieszczano też małą butelkę z oliwą, co przypominało, że Chrystus przed złożeniem do grobu był nacierany oliwą. Wiechy to z kolei wysokie rozgałęzione drzewka wierzbowe, mające nawet 3 metry, które przystrajano wstążkami i kwiatami z kolorowej bibuły. Plastyka obrzędowa Obecnie do tradycyjnych palm wraca się coraz częściej. – Od kilkunastu lat przez cały rok organizujemy warsztaty związane z plastyką obrzędową – wyjaśnia Danuta Cetera, kustosz Muzeum Etnograficznego w Tarnowie. Zajęcia z palm wielkanocnych i pokaz techniki batikowej zdobienia pisanek odbywają się od Środy Popielcowej aż do Wielkiego Czwartku. Zainteresowanie jest ogromne, a dzieci wprowadzane są w świat tradycyjnych obrzędów, zwyczajów i plastyki związanych z okresem Wielkanocy. Wykonują tradycyjne palmy z trzciny wodnej, zielonych gałązek i cisu. Okazją do podtrzymywania tradycji są też konkursy palm, organizowane w wielu miejscach regionu. W Radgoszczy odbywają się one od wielu lat.