Po zesłaniu Ducha Świętego Kościół apostolski podejmuje swoją podstawową misję, którą powierzył mu Jezus, czyli głoszenie Dobrej Nowiny. Księga Dziejów Apostolskich opowiada, że w sam dzień zesłania Ducha Świętego Piotr Apostoł wygłasza w Jerozolimie mowę, której skutkiem było nawrócenie „trzech tysięcy dusz”. Sercem mowy św. Piotra był prawda o Jezusie zmartwychwstałym i wezwanie do nawrócenia.

Jednocześnie jest to tekst, który zawiera pierwsze, podstawowe orędzie o Jezusie, jakie głosił pierwotny Kościół. Innymi słowy, z relacji św. Łukasza dowiadujemy się, jaka była świadomość pierwszych apostołów odnośnie do tego, kim Jezus jest, jaka jest Jego rola w historii zbawienia, jak określić tajemnicę jego osoby. Bowiem to, co dzisiaj wiemy o Jezusie, to nie wiedza, którą Bóg objawił Kościołowi w jakiś tajemniczy, cudowny  sposób w jednym momencie, ale jest to owoc długiej refleksji i duchowej drogi, jaką wspólnota Kościoła przeszła w historii. O początkach tej drogi opowiada nam św. Łukasz w Dziejach Apostolskich. Tam rozbrzmiewa z całą mocą podstawowy kerygmat, czyli dobra nowina o Jezusie. Tak wyraża to św. Piotr w dniu Pięćdziesiątnicy, zwracając się do Izraelitów: „Jezusa Nazarejczyka, Męża, którego posłannictwo Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i znakami, jakich Bóg przez niego dokonał wśród was, o czym sami wiecie, tego Męża, który z woli, postanowienia i przewidzenia Bożego został wydany, przybiliście rękami bezbożnych do krzyża i zabiliście. Lecz Bóg wskrzesił Go zerwawszy więzy śmierci” (Dz 2,22-24). W centrum Dobrej Nowiny leży więc prawda o śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Natomiast fakt zmartwychwstania jest ostatecznym znakiem Boskości Jezusa. Dlatego też Piotr Apostoł bez wahania nazywa Jezusa Panem – Kyriosem, czyli po prostu przekazuje prawdę, że Jezus jest Bogiem, oraz określa Jezusa mianem „Mesjasza”, mówiąc: „Niech więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem i Mesjaszem” (Dz 2,36).