W oparciu o dotychczasowe wykłady możemy powiedzieć, że już w tekstach tworzących Pięcioksiąg są obecne starotestamentowe zapowiedzi dotyczące rzeczywistości Kościoła. Podczas ostatniego spotkania omawialiśmy jedną z instytucji biblijnych zwaną „Namiotem Spotkania”, którego wypełnienie to „tabernakulum”, będące miejscem przechowywania Najświętszego Sakramentu. Wiemy też, że wspólnota Izraela gromadziła się przed „Namiotem Spotkania”, by uczestniczyć w liturgii, umożliwiającej kontakt pomiędzy Bogiem a grzeszną społecznością. W jaki sposób zatem dokonywało się przywrócenie więzi naruszonej przez grzechy narodu?

Społeczność Izraela, której początek zwykło się nazywać „kościołem na pustyni” gromadzi się regularnie przed Namiotem Spotkania, aby składać Bogu swoje ofiary. Celem składania ofiar w religii Izraela było nawiązanie i zacieśnienie więzi (łac. communio) Izraela z Bogiem, pojednanie z Nim w sytuacji, kiedy ta relacja została naruszona przez grzech, a także wybłaganie pomocy w zagrożeniach egzystencji narodowej czy jednostkowej. Mówiąc o rytuale ofiarniczym Izraela trzeba pamiętać o absolutnej zależności człowieka od Boga, a to oznacza, że ludzie nie mogą wpływać w żaden sposób na Boże decyzje za pomocą jakichkolwiek magicznych praktyk. Stąd też w ofiarach Izraela należy widzieć przede wszystkim wyraz Bożej łaskawości wobec swojego narodu, co więcej Bóg poprzez ofiarniczy rytuał zaspokajał najgłębsze ludzkie potrzeby i pragnienia. Ofiary składane Bogu na ołtarzu całopaleń przed Namiotem Spotkania gromadziły wszystkich Izraelitów, czyniąc z nich lud Boży. Księga Kapłańska porusza tematykę składania poszczególnych ofiar, przedstawiając je jako objawione Izraelowi przez Boga na Synaju za pośrednictwem Mojżesza. Przepisy dotyczące trzech zasadniczych ofiar (Kpł 1-7) zawierają wiele elementów pomagających głębiej zrozumieć tajemnicę Eucharystii, z której Kościół Chrystusowy czerpie duchowe życie.