A zatem można mówić o Starym i Nowym Izraelu. O Starym i Nowym Ludzie Bożym. Nowym Ludzie Bożym, który jest wspólnotą Kościoła.

Proces tworzenia ludu Bożego  rozpoczyna się od przymierza Boga z Abrahamem (Rdz 15,18). Z pokolenia właśnie Abrahama, wyjdzie Chrystus, wypełniając najdoskonalej wszystkie obietnice (Ga 3,16). Jezus także dał początek doskonałemu ludowi – możemy powiedzieć – duchowemu potomstwu Abrahama, ojca wiary. Wszystkie narody wchodząc do wspólnoty Kościoła Jezusa Chrystusa, poprzez wiarę uczestniczą w błogosławieństwie Abrahama. W Abrahamie „będą błogosławione wszystkie narody” (Ga 3,8).

Mówiąc jednak o Izraelu, który jest potomstwem Abrahama i o Kościele trzeba pamiętać, iż mówimy o swoistej ciągłości – kontynuacji ale i o rozdziale – dyskontynuacji. Owszem. Tak Izrael jak i Kościół to lud Boży. Jednak lud Nowego Testamentu, to lud nabyty na własność za cenę krwi Chrystusa (Dz 20,28; Ef 1,14) i w ten sposób wyłączony spośród pogan (Dz 15,14). Lud Nowego Przymierza jest świętą resztą Izraela, jest wspólnotą strzeżoną przez Pasterza, który oddał za nią swoje życie i dla niej powstał z martwych. Kościół jest królestwem świętym zapowiedzianym przez Stary Testament. Dzięki tajemnicy zmartwychwstania Chrystusa jest zapowiedzią Królestwa niewidzialnego i ponadczasowego, królestwa w którym będzie pokonana śmierć (1Kor 15,25-26; Ap 20,14). Kościół jako Ciało Chrystusa jest miejscem obecności Boga i kultu lepszego, doskonalszego  niż kult dawny. Jest to kult dostępny dla wszystkich (Mk 11,17).