Portret pierwszej wspólnoty namalowany przez św. Łukasza jest więc bardzo wyraźny.

Ma też inne charakterystyczne cechy. Chrześcijaństwo w Dziejach nie jest przedstawione jako wielki ruch, nawet jeżeli liczba wyznawców sięga tysięcy. Chrześcijanie prowadzą życie spokojne i ukryte. Miejscem ich spotkań są domy, w których gromadzą się poszczególne wspólnoty (por. 2,46; 5,42; 8,3; 12,12; 18,7; 20,7-8). Tylko sporadycznie, ze względu na okoliczności zewnętrzne, dochodziło do publicznych zgromadzeń (19,23nn.). W ramach poszczególnych wspólnot jej członkowie są nazywani „wierzącymi”, tak ci pochodzenia żydowskiego, jak i pogańskiego (zob. np. 5,14; 14,1; 17,12 i 11,21). Wierzącymi stają się wówczas, kiedy pozytywnie odpowiadają na Boże wezwanie i dają wiarę nauce o Panu Jezusie (1 l,20b-21). Określa się ich także jako „braci” przez fakt tworzenia wspólnoty, którą cechują relacje rodzinne. Jednym z najczęstszych określeń jest termin „uczniowie”, które to określenie wska­zuje na wszystkich członków wspólnoty. Rzadko określa się ich jako „świętych” (zob. 9,13; 26,10). Termin wywodzi się z tradycji żydowskiej, w której Izraelici na podstawie przymierza byli ludem świętym (Wj 19,6). Najbardziej interesująca jest jednak wzmianka w 11,26b, że w Antiochii po raz pierwszy nazwano uczniów „chrześcijanami” (christianoi). Chrześcijanie czyli ci, którzy identyfikują się z Jezusem, którego nazywają Chrystusem. Tak widzimy, że obraz pierwotnej wspólnoty ma wiele wymiarów w Dziejach, ale co najważniejsze, ciągle jest dla nas, czyli współczesnego Kościoła inspiracją i wezwaniem do rachunku sumienia nad naszymi chrześcijańskimi postawami w naszych wspólnotach. Niech ta refleksja będzie podsumowaniem naszego tematu.