A zatem czy można powiedzieć, iż głównym źródłem nauki Apostoła Pawła o Kościele był Jezus Chrystus?

Niewątpliwie głównym źródłem nauki Apostoła Narodów o Kościele był Chrystus i Jego objawienia, których Paweł doświadczył w samotności – na pustyni, w pełnym zjednoczeniu ze Zbawicielem. Potwierdzają to pisma Apostoła. W jednym z pierwszych, w Liście do Galatów, Paweł pisze: „Oznajmiam wam, bracia, że ewangelia, którą głoszę, nie jest pochodzenia ludzkiego. Nie otrzymałem jej bowiem ani też nie nauczyłem się od człowieka, ale przez objawienie Jezusa Chrystusa” (Ga 1,11-12). Podobne informacje znajdujemy także w Drugim Liście do Koryntian: „Jeżeli trzeba się chlubić – choć co prawda nie wypada – przejdę do widzeń i objawień Pańskich. Znam człowieka w Chrystusie, który przed czternastu laty – czy w ciele – nie wiem, czy poza ciałem - też nie wiem, Bóg to wie – został porwany aż do trzeciego nieba. I wiem, że ten człowiek – czy w ciele, nie wiem, czy poza ciałem, też nie wiem, Bóg to wie - został porwany do raju i słyszał tajemne słowa, których się nie godzi człowiekowi powtarzać. Z tego więc będę się chlubił, a z siebie samego nie będę się chlubił, chyba że z moich słabości” (2 Kor 12,1-5).

Pawła wybrał sam Jezus. I to On był dla Apostoła źródłem wszelkiego działania i głoszenia. Stąd też Wspominając początki swojej działalności misyjnej Paweł przekaże: „Gdy jednak spodobało się Temu, który wybrał mnie jeszcze w łonie matki mojej i powołał łaską swoją, aby objawić Syna swego we mnie, bym Ewangelię o Nim głosił poganom, natychmiast, nie radząc się ciała i krwi ani nie udając się do Jerozolimy, do tych, którzy apostołami stali się pierwej niż ja, skierowałem się do Arabii, a później znowu wróciłem do Damaszku” (Ga 1,15-17). Objawienia te, jak również i czas medytacji, sprawiły, iż dla Pawła Kościół to przede wszystkim więź z Chrystusem. W takim patrzeniu na wspólnotę wierzących utwierdziły Pawła również spotkania z gminą jerozolimską, później zaś jego pobyt we wspólnocie antiocheńskiej.