Niewątpliwie bowiem na kształt Pawłowej myśli o Kościele, na Pawłowy obraz Kościoła jako wspólnoty wierzących, wpływ miała również wspólnota apostołów, wspólnota Kościoła Jerozolimskiego. Czy był to duży wpływ?

Dzieje Apostolskie bardzo krótko wspominają pierwsze spotkanie Pawła ze wspólnotą jerozolimską. Po raz pierwszy nawrócony Paweł przybywa do Jerozolimy po krótkim pobycie w Arabii, po ucieczce z Damaszku. Autor Dziejów Apostolskich przekaże: „Kiedy przybył do Jerozolimy, próbował przyłączyć się do uczniów, lecz wszyscy bali się go, nie wierząc, że jest uczniem. Dopiero Barnaba przygarnął go i zaprowadził do Apostołów, i opowiedział im, jak w drodze Szaweł ujrzał Pana, który przemówił do niego, i z jaką siłą przekonania przemawiał w Damaszku w imię Jezusa. Dzięki temu przebywał z nimi w Jerozolimie. Przemawiał też i rozprawiał z hellenistami, którzy usiłowali go zgładzić. Bracia jednak dowiedzieli się o tym, odprowadzili go do Cezarei i wysłali do Tarsu” (Dz 9,26-30).

Podczas tego pierwszego pobytu w Jerozolimie Paweł – już jako uczeń Chrystusa – mógł swobodnie spotykać się z jerozolimską wspólnotą. O tym czasie pisze w Liście do Galatów: „trzy lata później, udałem się do Jerozolimy dla zapoznania się z Kefasem, zatrzymując się u niego tylko piętnaście dni. Spośród zaś innych, którzy należą do grona Apostołów, widziałem jedynie Jakuba, brata Pańskiego” (Ga 1,18-19). Warto zwrócić uwagę, iż Paweł pisząc o spotkaniu  ze wspólnota jerozolimską stwierdza, iż przybył do Jerozolimy, aby poznać Kefasa. Użyty przez Pawła w piśmie do Galatów termin  historēsai (gr. historeō), oznacza badać, poznawać przez zobaczenie, staram się zobaczyć i poznać. A zatem ten pierwszy po nawróceniu pobyt Pawła w Jerozolimie był czasem badania, czasem poznawania Kefasa, ale i czasem poznawania prawdy o wspólnocie uczniów Chrystusa, wspólnocie Kościoła.