Panie naucz nas modlić się…
Modlitwa to spotkanie z Panem, które winno przenikać całe życie chrześcijanina.
IV. Kontemplatio – czas bycia sam na sam z Panem
Po lectio – po poznaniu słowa, po przyjrzeniu się sobie – meditatio, po oratio – po modlitwie, następuje czas ciszy – bycie w ciszy z Bogiem.
Modlitwa na zakończenie medytacji
Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego.
Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach.
Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć:
orzeźwia moją duszę.
Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach
przez wzgląd na swoje imię.
Chociażbym chodził ciemną doliną,
zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną.
Twój kij i Twoja laska są tym, co mnie pociesza.
Stół dla mnie zastawiasz wobec mych przeciwników;
namaszczasz mi głowę olejkiem;
mój kielich jest przeobfity.
Tak, dobroć i łaska pójdą w ślad za mną
przez wszystkie dni mego życia
i zamieszkam w domu Pańskim po najdłuższe czasy.
Ps 23
Ojcze nas po aramejsku i hebrajsku
Ks. Piotr Łabuda
Ojcze nasz po polskuKs. Piotr Łabuda
[1] Zob. I. Gargano, Lectio Divina do Ewangelii św. Łukasza (2), Kraków2001, s. 82.
[2] Zob. szerzej F. Mickiewicz, Ewangelia według świętego Łukasza. Rozdziały 1 – 11, Częstochowa 2011, s. 577-579.
[3] Wskazanie, iż był to zwyczaj Rodziny Nazaretańskiej, podkreśla gorliwość religijną i ich miłość względem świątyni. Zob. F. Gryglewicz, Dwunastoletni Jezus (Łk 2,41-52), w: Studia Scripturae anima theologiae, red. J. Chmiel. T. Matras, Kraków 1990, s. 80-93; I. Gargano, Lectio Divina do Ewangelii św. Łukasza (2), s. 83.
[4] Zob. szerzej. P. Łabuda, Paweł jako ojciec i Bóg jako „Abba, Ojciec”, „Verbum Vitae” 20(2011), s. 1-21.
[5] Zob. Prz 1,8; 4,1; 6,20; 15,5; 30,17.
[6] Zob. Prz 1,25; 10,17.
[7] Zob. Prz 12,1; 13,1; 17,10; 27,5.
[8] Zob. Prz 13,24.
[9] Zob. Prz 22,15; por. 10,13; 23,13.14.
[10] Zob. Prz 13,1; 15,5; 29,15; 30,17. Na temat wychowania i dyscypliny zob. szerzej. G. Bertram, Paideuo, TDNT V, s. 608-610; R. de. Vaux, Instytucje Starego Testamentu, Poznań 2004, s. 58-60; P. Łabuda, Rodzina – wspólnota życia i wychowania w Biblii, w: W poszukiwaniu katechezy rodziców. Studium teoretyczno-empiryczne, red. J. Stala, E. Osewska, Tarnów 2007, s. 27-41
[11] Zob. szerzej R. Gordis, Poets, Prophets, and Sages: Essays in Biblical Interpretation, London 1971, s. 163-165.
[12] Zob. G. Schrenk, Pater, TDNT V, s. 945-959.
[13] Zob. S.J.D. Cohen, From the Maccabees to the Mishnah, Louisville 1989, s. 122.
[14] Zob. zob. 1QH 2,13-14; 7,20-22; CD 13,9; 14,1; 1QS 7; 8,21-24.
[15] Bóg Ojciec w przekazie Jezusa staje się niezwykle bliski – na wyciągnięcie ręki. Pełne treści i ubrane w odpowiednie formy liturgiczne modlitwy żydowskie, zostają przez Jezusa zastąpione niezwykle prostym terminem „Ojcze”. Zob. R. Bultmann, Theology of the New Testament, vol. 2, New York 1955, s. 23.
[16] Zob. J. Jeremias, The Central Message of the New Testament, New York 1965, s. 21.
[17] Zob. J.M. Oesterreicher, Abba, Father! On the Humanity of Jesus, w: The lord’s Prayer and the Jewish Liturgy, red. J.J. Petuchowski, London 1978, s. 132.
[18] Zob. Pwt 32,4-6; 32,18; Jr 3,19; 31,9; Iz 61,7-10; 63,16; 64,8; Za 9,12.
[19] Zob. I. Gargano, Lectio Divina do Ewangelii św. Łukasza (2), s. 88-89.
[20] Zob. D.J. Moo, The Epistle to the Romans, Grand Rapids 1996, s. 502.
[21] Zob. M.Jom 3,8; 4,2; 6,2; Syr 50,20.
[22] Zob. Łk 4,43; 6,20; 8,1; 9,11; 11,20 i in.
[23] Zob. szerzej. P. Łabuda, Znaczenie chleba w Biblii, w: Eucharystia – pokuta i pojednanie w katechezie. Problemy i wyzwania, red. J. Stala, Kielce 2007, s. 15-30.
[24] Zob. Rdz 31,54; 37,25; Wj 18,12; Łk 14,1.
[25] Zob. M.F. Lacan, Manna, w: Słownik Teologii Biblijnej, red. X. Leon-Dufur, Poznań 1994, s. 448n.
[26] L. Ryken, J.C. Wilhoit, T. Longman III, Słownik symboliki biblijnej, Warszawa 2003, s. 490.
[27] Zob. P.E. Bonnard, Pascha, w: STB, red. X. Léon-Dufour, Poznań 1994, s. 650.
[28] Zob. P. Łabuda, Eliasz w chrystologii Łukasza, Tarnów 2012, s. 83-90; P. Beauchamp, Pięćdziesiąt portretów Biblijnych, Kraków 2001, s. 164-165.
[29] Zob. F. Gryglewicz, Chleb, wino i Eucharystia w symbolice Nowego Testamentu, Poznań-Warszawa-Lublin 1968, s. 10-11.
[30] Zob. P. Billerbeck, H.L. Strack, Kommentar zum Neuen Testament aus Talmud und Midrasch, Bd. II, München 1969, s. 1154n.
[31] Chumisza Chumsze Tora. Chumasz Pardes Lauder, red. S. Pecarica, Kraków 2003, s. 290-292.
[32] Zob. J. Jeremias, Abendmahlsworte Jesu, Göttingen 19603, s. 56n.; R. de Vaux, Instytucje Starego Testamentu, t. II, Poznań 2004, s. 435.
[33] Zob. T. Brzegowy, Doroczne święta pielgrzymkowe Izraela, RBL 36(1983), s. 107n.
[34] Samo Święto Przaśników pochodziło od hebrajskiego słowa massot, które oznaczało niekwaszone chleby. Święto massot oznaczało początek żniw jęczmiennych, które przypadają na terenach Palestyny wcześnie. Autor Księgi Powtórzonego Prawa powie, iż od momentu, „gdy zacznie sierp żąć zboże” (Pwt 1,9), należy odliczyć siedem tygodni i rozpocząć Święto Żniw, w czasie których przez pierwsze siedem dni należy jeść chleb z nowego ziarna, bez kwasu, co znaczy, że nic nie może pochodzić ze starych zbiorów. Tak więc święto to oznaczało nowy początek. Przaśny chleb, nazywany również chlebem upokorzenia, wiązany był szczególnie z ofiarowaniem baranka Paschalnego w relacji wyjścia z niewoli Egipskiej. Miał przypominać pośpiech z jakim opuszczano Egipt, co uniemożliwiało przygotowanie właściwego ciasta na chleb (zob. Wj 12,8.11.39). Zob. R. de Vaux, Instytucje Starego Testamentu, t. II, s. 496nn.
[35] Zob. I. Gargano, Lectio Divina do Ewangelii św. Łukasza (2), s. 96-97.
[36] Należy pamiętać, iż tekst biblijny był przepisywany. W czasie kopiowania tekstów powstawały zamierzone i niezamierzone błędy, które w ramach krytyki tekstu komentatorzy wyodrębniają, poszukując i wskazując właściwy tekst.
(pdf) |
