Tarnowski
Kim był Jan Chrzciciel (Łk 7,18-23)
Poniższa lectio divina jest propozycją medytacji osoby Jana Chrzciciela. Jest próbą zastanowienia się na wiarą i postawa poprzednika Chrystusa na podstawie Łk 7,18-23. Cel medytacji: Skłonić do refleksji nad własną wiarą a także podbudować w chwilach zwątpienia.
IV. Kontemplatio – czas bycia sam na sam z Panem
Po lectio – po poznaniu słowa, po spojrzeniu na siebie – meditatio, po oratio – po modlitwie, następuje czas ciszy – bycie w ciszy z Bogiem.
Modlitwa na zakończenie medytacji
Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził lud swój i wyzwolił go,
i moc zbawczą nam wzbudził w domu sługi swego, Dawida:
jak zapowiedział to z dawien dawna przez usta swych świętych proroków,
że nas wybawi od nieprzyjaciół i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą;
że miłosierdzie okaże ojcom naszym i wspomni na swoje święte Przymierze –
na przysięgę, którą złożył ojcu naszemu, Abrahamowi, że nam użyczy tego,
iż z mocy nieprzyjaciół wyrwani bez lęku służyć Mu będziemy
w pobożności i sprawiedliwości przed Nim po wszystkie dni nasze.
[1] Zob. szerzej. P. Łabuda, Eliasz w chrystologii Łukasza, Tarnów 2012.
[2] Księgi Starego Testamentu traktują płodność i posiadanie licznego potomstwa jako błogosławieństwo Boga udzielone tym, którzy oddają Mu cześć i zachowują Jego przykazania (zob. Wj 23,25; Pwt 7,12-14). Źródłem życia jest sam Bóg i to On, w zależności od upodobania otwiera lub zamyka łono kobiety (zob. Rdz 16,1; 20,18; 29,31; 1 Sm 1,5; Iz 66,9).
[3] Odnośnie nadziei Narodu Wybranego łączących się z Dniem Pańskim zob. P. Łabuda, Śmierć i życie po śmierci wg Ewangelii św. Łukasza, Tarnów 2007, s. 26-27.
[4] W Starym Testamencie występuje wielkie bogactwo określeń „Dnia Jahwe”. Z ważniejszych określeń: „Dzień Pański” (np. So 1,14-18; Ml 4,5-6), „Ów Dzień” (np. Iz 24,21), „Oto nadchodzą Dni” (Jr 9,25-26), „Ten Dzień” (Am 9,11), „Kres Dni” (Oz 3,5) „Wtedy” (Ml 3,5); por. R. H. Hiers, Dzień sądu, w: Encyklopedia biblijna, Warszawa 2004, s. 224-225
[5] Zastanawiające jest na ile Jan mógł mieć możliwość swobodnego porozumiewania się z uczniami podczas uwięzienia (Mt 11,2). Zob. Józefa Flawiusza, Dawne dzieje, XVIII,V,2, s. 792.
(pdf) |
