Okres Zmartwychwstania Pańskiego to czas szczególniejszej refleksji nad tajemnicą męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Chcemy zatem w naszym dzisiejszym spotkaniu raz jeszcze stanąć po krzyżem Chrystusa, nade wszystko chcemy spojrzeć na pusty grób Chrystusa. Osądzony przez Piłata, odrzucony przez swój naród Jezus został skazany na karę śmierci przez ukrzyżowanie. Była to okrutna kara, na którą skazywano tylko szczególnych złoczyńców. Niezwykle surowa kara.

W starożytności znano kilka rodzajów krzyży, które różniły się między sobą sposobem przymocowania belki poprzecznej do pionowej. W niektórych przypadkach belka poprzeczna łączyła się z palem przy samym jego zakończeniu tak, że całość przypominała literę T. Często także belkę poprzeczno umieszczano również we wgłębieniu pala. Wciskano ją w przygotowane na to wcześniej miejsce w palu, poniżej jego górnej części. Czasami także krzyż przypominał swoim kształtem literę X. Krzyż taki nazywany jest często krzyżem św. Andrzeja, gdyż zgodnie z tradycją na takim właśnie krzyżu zginął Apostoł Andrzej. W czasach Chrystusa zasadniczo stosowano krzyż w kształcie T, ale informacja Ewangelii św. Mateusza „nad Jego głową umieścili napis” (Mt 27,37) i św. Łukasza „był też nad Nim napis” (Łk 23,38) wskazuje, że Jezusa przybito do krzyża którego belka znajdowała się poniżej zakończenia.

Kara ukrzyżowania oznaczała powolne i bolesne konanie skazańca, ale także poniżającą śmierć. W myśl prawa rzymskiego karę ukrzyżowania należało wykonać w dzień, za miastem w odległości kamienia milowego (tzw. pomoerium). Przed ukrzyżowaniem często stosowano tortury, by osłabić skazańca i zniszczyć jego opór podczas wieszania na krzyżu. Ukrzyżowanemu nie przysługiwał pogrzeb, a jeśli w wyjątkowej sytuacji udzielano takiej zgody, to nie wolno było umieszczać na grobie imienia zmarłego.